برانکو ایوانکوویچ و بازیکنان پرسپولیس خوب می دانند که خوردن گل در بازی برگشت برابر الهلال می تواند به معنای پایان آرزوهای بزرگ این تیم در رقابت های لیگ قهرمانان این فصل باشد. پرسپولیس باید گل های زیادی بزند و نباید گل بخورد. موضوعی که می تواند برنامه های تهاجمی و تدافعی این تیم را با تغییراتی روبرو کند.
بازی با دو هافبک دفاعی
برانکو در بازی با استقلال خوزستان از دو هافبک دفاعی به طور همزمان استفاده کرد. البته او مدت ها بود که آرایش تیمش را با یک هافبک دفاعی می چید؛ اما به نظر می رسد پروفسور قصد ایجاد تغییراتی در ساختار تاکتیکی تیمش را دارد. او در بازی هفته نهم در اهواز از محسن ربیع خواه و کمال کامیابی نیا به طور همزمان استفاده کرد. محسن مسلمان و سیامک نعمتی هم دو هافبک پرسپولیس در این مسابقه بودند. در این روش بازی ربیع خواه به دلیل خصوصیات بازی اش بیشتر نزدیک به خط دفاعی بازی می کرد و کمال کار پرس و تخریب را از منطقه ای بالاتر و نزدیک به هافبک های میانی و تدافعی حریف انجام داد. نعمتی و مسلمان هم بیشتر به کناره ها متمایل بودند. کمال حتی در مواقعی از بازی در کنار ربیع خواه که در این مسابقه با جسارت بیشتری بازی می کرد، حضور داشت و این باعث شد پرسپولیس عملا با 6 عنصر تدافعی در زمین حاضر باشد. نکته ای که درباره بازی ربیع خواه می توان به آن اشاره کرد این است که همانطور که گفته شد او در بازی برابر استقلال خوزستان با جسارت و اعتماد به نفس بالاتری بازی کرد، دریبل زد، خودش را از مدافعان و هجده قدم خودی بالاکشید و در بازیسازی نقش ایفا کرد و اینگونه بود که یکی از بهترین بازی هایش را به نمایش گذاشت. ربیع خواه نشان داد که اگر با جرات و جسارت بیشتری بازی کند و در برنامه تهاجمی تیم نیز نقش داده شود می تواند مهره ای موثر برای پرسپولیس در بازی های آینده و به خصوص بازی برگشت با الهلال باشد.
بازگشت به اصل
برانکو اما نشان داده که بعد از تغییرات مقطعی همیشه باز هم به اصل تاکتیکی تیمش بازگشته است و این احتمال وجود دارد که با توجه به نیاز تیم به برد پرگل اساس را برهمان فوتبال تهاجمی و متکی بر پرس و توپ گیری و استفاده از سرعت بگذارد و در نهایت هم با یک هافبک دفاعی بازی کند. اما اگر او تصمیم به استفاده از دو هافبک دفاعی هم بگیرد برای این بازی یک مهره بسیار خوب دیگر هم دارد که می تواند یک مکمل عالی در خط میانی برای کمال باشد.
شماره 8 گمشده برانکو
نوراللهی را می توان نزدیک ترین بازیکن به تفکرات برانکو دانست، بازیکنی در خدمت تیم و با کمترین درصد بازی انفرادی، قدرت پرس و توپ گیری، توان شوتزنی و البته میل تهاجمی مناسب. نوراللهی را می توان گمشده برانکو دانست. او یکی از بازیکنانی است که انگار بهترین درک را نسبت به تاکتیک و برنامه های برانکو دارد. بازیکنی با سر بالا و قدرت حفظ توپ و البته توان بدنی و جنگندگی مناسب در میانه زمین. نوراللهی می تواند همان مهره ای باشد که برانکو برای پیروزی در میانه میدان به آن نیاز دارد. او حتی می تواند به عنوان یک هافبک میانی و جلوتر از کمال کار پرس را روی خط دفاع و هافبک های حریف انجام دهد و قدرت جابه جایی مناسبی هم با کامیابی نیا خواهد داشت. شاید شماره 8 همان گمشده برانکو باشد که حالا بازگشته است.
