در تاریخ 6 جولای 1952 بیش از 50 هزار نفر در ورزشگاه نماسیا کاماچو شاهد هنرنمایی آلفردو دی استفانو بودند.
در آن مقطع اگرچه رئال مادرید از سال 1933 در فتح لالیگا ناکام مانده بود؛ اما همچنان قدرت اول اروپا بود و بر جام باشگاه های اروپا تسلط کافی داشت و در شلوغی استادیوم، هواداران شاهد حضور غول بزرگ اسپانیایی برابر ستاره آرژانتینی تیم کلمبیایی میوناریوس بودند.
اگرچه رئال مادرید تنها 17 دقیقه برای زدن گل اول زمان نیاز داشت؛ اما در نهایت تیم میوناریوس با درخشش دی استفانو موفق شد 1-2 از سد حریف مشهور اسپانیایی گذشته و استادیوم را غرق شادی کند.
از میان هزاران تماشاگر حاضر در استادیوم، یکی از آنها ارنستو چه گوارا چریک مشهور آرژانتینی بود که در آن مقطع تنها 25 سال سن داشت.
چه گوارا هوادار روساریو بود؛ اما دی استفانو اسطوره او بود و در کل فوتبال نقش مهمی در زندگی این سیاستمدار و نظریه پرداز ایفا کرد.
چه گوارا در کودکی به فوتبال علاقه زیادی داشت؛ اما به علت ابتلا به بیماری آسم ترجیح داد در خط حمله بازی کند تا نیاز به دوندگی کمتری داشته باشد. او نیز مانند بسیاری دیگر از کودکانی که در آن مقطع اسطوره ای داشتند، دی استفانو را به عنوان قهرمان دوران کودکی خود برگزیده بود.
دی استفانو نیز در ادامه سالها برای رئال مادرید به میدان رفت تا یکی از بهترین بازیکنان تاریخ این باشگاه لقب بگیرد.
