بالانس های پشت سر هم و سریع سرور جباروف و البته لذت خاصی که او از گل زده خودش برد خیلی ها را به واکنش و تعجب واداشت. مردی در ۳۵ سالگی این همه آماده و آنهمه شاد و پر انرژی؟ چطور ممکن است؟
پاسخ این پرسش را می توانید در رختکن پیدا کنید، آنجا که جباروف نه در فضای مجازی که در کتاب غوطه ور است. در واقع جباروف دنیای دیگری را تجربه می کند، او آرام است و در حال مطالعه. بازیکنان دیگر در آن دقایق که منتظر اتوبوس هستند یا لباس پوشیده اند و منتظر ورود به زمین چمن هستند تا خودشان را گرم کنند یا در اتوبوس و هواپیما و ... همه در گوشی های موبایل سیر می کنند اما جباروف در حال مطالعه است. او جنس دیگری دارد.
در استقلال یک بازیکن دیگر هم بود که چنین فضایی داشت، ساموئل ملقب به الماس سیاه هم اینگونه بود. او هم اهل کتاب بود و وقتی چنین نمی کرد در حال تمرکز بود. او موسیقی گوش می کرد و قبل از بازی و گرم کردن خودش را به نزدیکی های چمن می رساند و بازی را شبیه سازی می کرد. اتمسفر ورزشگاه را ارزیابی می کرد، زمین را نگاه می کرد و تشویق هواداران را اندازه گیری می کرد.
او حتی آب میوه نمی خورد بلکه خود میوه را با خودش در ساک حمل می کرد و آن زمان که بازیکنان آب میوه با قند می خوردند او سیب می خورد. ساموئل هم نمونه کامل یک بازیکن حرفه ای بود و آرامش بی بدیلی داشت و اهل مطالعه بود.
اکثر بازیکنان خارجی که به ایران می آیند اینگونه نیستند، برخی بسیار حاشیه دارند برخی بسیار بی ادبند اما جباروف و ساموئل دنیای دیگری داشتند و با وجود سن بالا جزو بهترین های تیم خود بودند. زندگی سالم و البته کنترل شده را می توانید در اینگونه بازیکنان ببینید. می توانید تفاوت را در چنین بازیکنانی احساس کنید.
