می توانستیم پیروزی قاطعانه برابر وستهام را برتافته از غیبت لانزینی، آنتونیو و کویوتا در ترکیب وستهام قلمداد کنیم. می توانستیم پیروزی چهار گله سرخپوش ها را برگرفته از سرگیجه مردان وستهام بخوانیم. می توانستیم بگوییم هنوز برای قضاوت کردن بیش از حد زود است... با این وصف نمایش سحرآور منچستر یونایتد برای طرفدارانش در نخستین نبرد لیگ 18-2017 یادآور بهترین روزهای شان در عصر آلکس فرگوسن بود؛ معجونی از هوش، سرعت، قدرت، پویایی، تمام کنندگی و البته بلند پروازی.
دو بازیکن تازه وارد تیم در نخستین نبرد لیگ شده بودند بهترین ها و انتخاب یکی از آن دو محال بود؛روملو لوکاکو و نمانیا ماتیچ. لوکاکو در نوک حمله درخشیده بود و ماتیچ در هیبت هافبک دفاعی. طرفداران یونایتد با سرخوشی و غرور جمله "... مورینیو برای همین لوکاکو را به اولدترافورد آورده، برای همین ماتیچ را سرخپوش کرده" را بر زبان می آوردند و حق داشتند آن را تکرار کنند و تکرار.
بازیکنان که پا به میدان گذاشتند بلند بالاهای منچستری چشم ها را گرد کردند؛ بیلی 88/1 متری، ماتیچ 94/1 متری، پوگبا 91/1 متری و لوکاکو 91/1 متری. یونایتد شده بود"بلندقدترین تیم لیگ برتر"، شده بود "ترسناک ترین تیم لیگ برتر".
آندر هررا، احتمالا بهترین بازیکن فصل پیش یونایتد، روی نیمکت نشسته بود و زوج ماتیچ - پوگبا برابر مدافعان ترکیبی رویایی ساخته بودند. لوکاکو در نوک پیکان می دوید و خوان ماتا، مخیتاریان و راشفورد پشت سرش جابجا می شدند. تمام کنندگی یونایتد در فصل سپری شده آمیخته به ناتوانی در خلق فرصت ها بود، ولی اولین گل یونایتد برابر وستهام زمانی زده شد که ده بازیکن وستهام برای نخستین بار راهی زمین یونایتد شده بودند. ماتیچ بود که اجازه نداد پدرو اوبیانگ توپ را جلو ببرد و توپ به راشفورد رسید. راشفورد نفوذ کرد و آن را برای لوکاکو فرستاد در حالی که ماتیچ به جلو و درون محوطه جریمه تاخته بود و لوکاکو دروازه را گشود؛ گلی یادآور بهترین گل های ضد حمله های تیم های مورینیو.
می توان برای توصیف نمایش رویایی یونایتد به پوگبا روی آورد. پسر فرانسوی هم گل زد و هم نمایشی یادآور بهترین بازی هایش برای فرانسه و یوونتوس را به رخ کشید. ماتیچ به او فرصت کشیدن نفس از ته دل داده بود. همان ماتیچ آمده از چلسی که پازل یونایتد را حل کرده بود، آن هم در هفته ای که چلسی در استمفورد بریج برابر برنلی سقوط کرد.
در پایان دیدار آنهایی که پیشترها لوکاکو را برای از دست دادن فرصت ها به سخره می گرفتند خاموش شده بودند. همان هایی که می گفتند منچستر یونایتد باشگاهی است به کلی متفاوت با اورتون و لوکاکو در آن غرق خواهد شد. همان هایی که نق می زدند. به بازیکنی که مورینیو از او با عنوان یک "رهبر" یاد کرد، یک مهاجم جان سخت، یک بازیکن معتقد به کار گروهی. لوکاکو گل اولش را با پای چپش طی آن ضد حمله برق آسا زد و گل دومش را با سر. می دانست چه می کند، می دانست توپ کجا فرود خواهد آمد. او برابر وستهام تمرکزی داشت پر فروغ تر از بازی هایش در گودیسون پارک.
منچستر یونایتد در هفته ای که دروازه آرسنال، لیورپول و چلسی گلباران شده چهار گل زد و گلی دریافت نکرد. آن هم پس از نمایش نومید کننده اش برابر رئال مادرید در سوپر کاپ اروپا. آیا ژوزه مورینیو به برپایی تیمی مشابه چلسی با صلابت چلسی دوره اولش نزدیک شده؟ اریک بیلی (با بازوبند کاپیتانی برابر وستهام) جای جان تری، نمانیا ماتیچ جای کلود ما که له له، پل پوگبا جای فرانک لمپارد و روملو لوکاکو جای دیدیه دروگبا... اگر آری، چه معرکه.
