پرسپولیس لیگ هفدهم را با برد خوب خانگی مقابل فولاد شروع کرد اما اتفاقات پس از بازی، پالس‌های منفی را برای هواداران فرستاد. جایی که طارمی و مسلمان بی‌توجه به اهمیت آرامش تیم، شروع به مصاحبه‌های چالشی کردند. آنها به صرف اینکه بازیکن ثابت تیم هستند بدون هیچ هراسی علیه مدیریت (نه صرفا طاهری) حرف می‌زنند. از بی‌پولی می‌گویند و یکسری حرفهای دیگر که بیشتر به انتقام‌گیری رسانه‌ای می‌ماند. آنچه امروز در پرسپولیس می‌بینیم نمونه‌ای نادر در فوتبال جهان است. بازیکن بی‌آنکه واهمه‌ای از تبعات حرف‌هایش داشته باشد همه اصول باشگاهی و مدیریت را زیر سوال می‌برد. یعنی از یکجا خیالش جمع است. توهم دارد که او نباشد کار روی زمین می‌ماند. بدون تردید این حواشی در صورت امتداد می‌تواند بهای سنگینی را برای قرمزها داشته باشد. همه بازیکنان ایرانی درباره مسائل مالی مشکلاتی را با باشگاه‌های خود دارند اما این سیاهنمایی که زوج مسلمان و طارمی به راه انداخته‌اند قطعا ابعاد دیگری را در دل خودش دارد.
اگر برانکو منفعل باشد و طاهری همچنان نظاره‌گر، آنگاه ویروسی که این دو بازیکن به جان تیم انداختند همه‌گیر می‌شود. در فوتبال حرفهای در هر کجای جهان اگر هر بازیکنی بخواهد اینگونه علیه باشگاه موضع بگیرد کمترین هزینه‌اش از دست دادن ترکیب اصلی تیم است. با وجود سیامک نعمتی و گادوین منشا و همچنین از راه رسیدن بشار رسن، دست برانکو برای یکسری تغییرات باز است. امروز باید محسن مسلمان بفهمد بازیکن بی‌جانشین پرسپولیس نیست. مهدی طارمی هم تصور نکند بدون او هیچ بازیکن دیگری برای گل زدن وجود ندارد.
وظیفه برانکو آرام کردن جو تیمش است. همان آرامشی که به‌خاطرش رامین رضاییان را قربانی کرد. وظیفه مربی حفظ آرامش تیم است. مسلمان و طارمی این روزها احساس می‌کنند پرسپولیس بدون آنها نمی‌تواند کارش را پیش ببرد از این رو در پایان هر بازی براحتی هر چه دل تنگ‌شان می‌خواهد می‌گویند. شاید حرف‌شان راست باشد اما هر حرف راستی را نباید هرکجا زد. اینکه 800 میلیون گرفتند و 300 تای آن مانده، آنقدر اهمیت ندارد که میلیون‌ها ایرانی را شریک چند و چون کیف پول خود کنند. برای مردم جذاب نیست که در حساب این بازیکن عوض فلان میلیون تومان، فلان قدر است. مردمی که بعضا درگیر وام 10 میلیونی هستند وقتی می‌بینند بازیکن از قراردادش 800 میلیون گرفته و مثلا 400 تای آن مانده، ته دل‌شان خالی می‌شود و می‌گویند کاش ما هم غم آنها را داشتیم. البته در این حقیقت که این پول حق فوتبالیست‌هاست هیچ جای بحثی نیست اما اصولا بازیکنان ما مناعت طبع ندارند و براحتی دم از فقر و نداری می‌زنند آن هم درست در زمانی که ماشین چند صد میلیونی سوار می‌شوند. مثلا برای بیرانوند عار نیست که حرفش بشود تیتر نخست، یک روزنامه که من فقط پول یک کیسه برنج را دارم!
دست برانکو برخلاف فصل قبل حالا باز است. بازیکن حق دارد دنبال طلبش باشد اما دالان ورزشگاه در پایان بازی، مکان زنده کردن مطالبات نیست. میلیون‌ها هوادار تنها دغدغه پرسپولیس را دارند و نباید آرامش روانی تیم را قربانی مطالبات مالی خود کنند.
اگر برانکو به سیامک نعمتی اعتماد کند و مسلمان چند بازی را روی نیمکت بنشیند و در آن سو طارمی که بدنسازی نکرده، از کنار دست برانکو روی نیمکت شاهد بازی منشا باشد، آن وقت شاید این زوج پرحاشیه، با واژه آرامش آشنا شوند.
آنها بازی با الاهلی سعودی را گروگان گرفته‌اند و تصور می‌کنند چون کار باشگاه و مدیریت برای آن بازی حساس گیر است، می‌توانند هر روز علیه یک نفر مصاحبه کنند. اگر امروز برانکو از ابزار در دستش (ذخیره کردن) استفاده نکند، شاید فردا تعداد معترضان به عدد بازیکنان در میدان برسد و دیگر نشود کاری کرد.
