هواداران پرسپولیس مدعی هستند سرمربی استقلال منتظر نشسته و هر بازیکنی که پرسپولیس سراغش می‌رود را هوایی می‌کند و هواداران استقلال هم نقطه مخالف این نظر را دارند و ادعا می‌کنند سرمربی پرسپولیس به لیست استقلال دستبرد می‌زند. (البته از امروز با ورود امیر قلعه‌نویی و ذوب‌آهن به این بازار، دستبردها و دعواها و تنش‌ها و واکنش‌ها بیشتر خواهد شد.)
اما این دعوای امروز و دیروز استقلال و پرسپولیس نیست. سال‌هاست دو تیم در فصل نقل و انتقالات طبق یک قانون نانوشته از روی دست هم خرید می‌کنند و خواسته یا ناخواسته باعث بالا رفتن قیمت بازیکنان می‌شوند.
همین امسال یک بچه 18 ساله به نام مهدی قائدی چنان جذابیتی ایجاد کرد که ستاره پرسپولیس از اردوی تیم ملی با او تماس گرفت و گفت بیا پیش ما و نماینده استقلال پای پرواز سوار هواپیما شد و او را روی هوا زد یا نمونه دیگرش شایان مصلح که تا چند ماه قبل کسی او را نمی‌شناخت اما حالا نصف روز با استقلال به توافق رسیده و نصف دیگر روز با پرسپولیس و هر دو باشگاه هم مدعی بودند با او توافق کرده‌اند.
فصل پیش هم کاوه رضایی تقریباً با پرسپولیس به توافق رسیده بود که به دلیل اختلاف 50 میلیون تومانی و به روایتی هم 150 میلیون تومانی و با وجود تأکید برانکو به جذب این بازیکن و علاقه خودش به همکاری با برانکو، تغییر مسیر داد و به استقلال پیوست. در نقطه مقابل وحید امیری هم در لیست خرید استقلال و سرگرم مذاکره با علیرضا منصوریان بود که سر از پرسپولیس درآورد و منصوریان که خود را در موضع بازنده می‌دید، مثل دوران برده‌داری گفت: «من مالک امیری هستم!»
این دعواها اگرچه به فصل نقل و انتقالات رونق می‌بخشد و رقابت میان سرخابی‌ها را داغ می‌کند اما در عوض قیمت بازیکن را هم به شکل وحشتناکی بالا می‌برد.
شاید بهترین مثال برای افزایش بی‌رویه قیمت یک بازیکن احمد مؤمن‌زاده باشد که وقتی در سپاهان بازی می‌کرد، همزمان مورد توجه استقلال و پرسپولیس قرار گرفت و چنان دو تیم بر سر خرید او کورس گذاشتند که سپاهان هم برای فروش او هر روز شرایط جدیدتر گذاشت و قیمت را بالاتر برد تا اینکه رکوردهای نقل و انتقالات با قرارداد مؤمن‌زاده و استقلال جابه‌جا شد.
نمونه دیگر افزایش قیمت را هم سال قبل شاهد بودیم، جایی که فرشید باقری یک «دور» در باشگاه پرسپولیس زد و قیمتش از 150 میلیون به 950 میلیون تومان رسید و با استقلال قرارداد نجومی بست.
استقلال و پرسپولیس - حالا فرقی نمی‌کند کدام‌شان بیشتر و کدام یک کمتر - تا به حال بارها از این دست دراز کردن به لیست خرید هم از لحاظ مالی ضرر کرده‌اند اما باز هم این اشتباه را تکرار می‌کنند و با رویه‌ای که بیشتر به چشم و هم‌چشمی شبیه است تا یارگیری، باعث بالا رفتن قیمت بازیکنان می‌شوند. بازیکن هم راهش را یاد گرفته، اول یک راهنما به سمت یکی از دو تیم تهرانی می‌زند و بعد دویست میلیون روی قیمت خودش می‌گذارد و می‌رود به تیم رقیب!
حالا اگر این وسط، اغلب ستاره‌هایی که هر دو تیم دنبال‌شان بودند می‌درخشیدند، باز اعتراضی نبود اما گاهی اوقات این پول‌ها واقعاً دور ریخته می‌شود. اینجاست که باید از کادر مدیریتی و مربیان سرخابی‌ها پرسید یعنی در فوتبال ایران فقط همین چند گزینه اندک و معدود به درد می‌خورند که هر دو تیم دست روی آنها می‌گذارند؟ اگر بقیه خوب نیستند، پس چرا چپ و راست در سایر تیم‌ها به استقلال و پرسپولیس گل می‌زنند یا مقابل سرخابی‌ها می‌درخشند؟!
