بازی‌های کشورهای اسلامی از 12 تا 22 می در آذربایجان برگزار می‌شود که در صفحه این مسابقات به جزئیات درباره رشته‌های شرکت‌کننده اشاره شده که یکی از این موارد ورزش زورخانه‌ای است.
در نکته‌ای جالب در وصف ورزش زورخانه‌ای نوشته شده است: طبق واقعیت‌های تاریخی منبع ورزش ملی آذربایجان ورزش زورخانه‌ای است که اساس آن به 700 سال قبل برمی‌گردد که توسط پوریای ولی چارچوب مشخصی گرفت.
نکته قابل توجه اینکه در توصیف کلمه زورخانه از کلمه فارسی استفاده شده است!
در ادامه این گزارش آمده است: زورخانه از دو بخش تشکیل شده است؛ زور که به معنای قدرت است و خانه“khaneh که به معنای خانه است که در حالت کلی زورخانه به معنای خانه قدرت می‌دهد.
ورزش زورخانه‌ای به مدت 3 روز در کریستال هال برگزار می‌شود. روز نخست مسابقات به صورت گروهی روز دوم به صورت انفرادی و روز سوم هم ورزش پهلوانی برگزار می‌شود.
واقعیت‌ها و فیگورها:
ورزش زورخانه‌ای با ریتمی خاص توسط مرشد برگزار می‌شود. مرشد کسی است که با ابزارآلاتی ریتمی را به اجرا درمی‌آورد. این مرشد در جایگاهی خاص می‌نشیند. شکل و فرم وسایل ورزش زورخانه‌ای از سلاح‌های قدیمی است. ورزشکاران این رشته نیز تجهیزات خاصی مثل زنگ، زره، کمان و ... دارند.
مسابقات نیز در 5 وزن برگزار می‌شود. این مسابقات 2 راند 3 دقیقه‌ای دارد که بین آنها 30 ثانیه استراحت داده می‌شود.
ادعای آذربایجان و بی تفاوتی مسئولان
در حالی که مسئولان ورزش کشور آذربایجان به صراحت ورزش زورخانه‌ای را مصادره کرده و از آن خود می دانند، مسئولان ورزش ایران نسبت به این ماجرا کاملا بی تفاوت هستند و هیچ واکنشی نداشته‌اند! گویی هیچ اتفاقی نیفتاده و آب از آب تکان نخورده. ظاهرا مسئولان ورزش ایران نیز با آذربایجانی‌ها موافقند که این ورزش از اصل متعلق به کشور همسایه بوده!
محسن مهرعلیزاده رئیس ابدی فدراسیون بین المللی زورخانه ای ظاهرا آنقدر سرگرم تغییر اساسنامه به نفع خود و البته شکایت و زندانی کردن این و آن است که فرصت نمی کند به مسائل بی اهمیتی چون مصادره این ورزش ملی توسط بیگانه‌ها بپردازد! مهرعلیزاده که با هیاهوی بسیار و برای منویات خود تشکیلات عریض و طویلی به نام فدراسیون بین المللی ورزش‌های زورخانه‌ای تاسیس کرده که اساسا هیچ کارکردی ندارد و به نظر تنها مسئولیتش در حوزه بین الملل حفظ صیانت این رشته است اما ظاهرا او و رفقا این مهم را نیز جزو وظایف خود نمی دانند!
در این میان سکوت وزارت ورزش و جوانان و کمیته ملی المپیک نیز به عنوان متولی حوزه ورزش نیز بسیار عجیب و در خور تامل است. دو نهادی که قاعدتا باید واکنش محکم و قاطعانه‌ای نسبت به این دست درازی بیگانگان به یکی از مصادیق میراث معنوی و ورزشی ایران داشته باشند اما سکوت و انفعال این دو نهاد نیز ثابت می کند ظاهرا این مقوله برای هیچکدام از مسئولین ورزش کشور اهمیتی ندارد.
این وسط آنچه به فنا می‌رود، یکی از بزرگ‌ترین و مهمترین میراث‌های ملی و فرهنگی ماست که در میان بی تفاوتی فدراسیون بین المللی زورخانه‌ای و البته انفعال و سکوت وزارت ورزش و کمیته به یغما می‌رود تا با حسرت شاهد دست درازی بیگانگان به ذخایر ملی ایران باشیم.
