چندی پیش به دلیل قانون ضد مهاجرتی دونالد ترامپ، رییس جمهور آمریکا بسیاری از ایرانیان از ورود به خاک آمریکا منع شدند. این مساله باعث شد کشتی‌گیران آمریکایی نیز به راحتی نتوانند ویزا برای ورود به ایران و شرکت در بازی‌های جام جهانی کشتی کسب کنند. با این حال آنها در نهایت در این مسابقات شرکت کردند و مقام دوم را کسب کردند.
جردن باروز، کشتی‌گیر پرآوازه آمریکایی بعد از بازگشت به آمریکا در مصاحبه‌ای با سایت GQ از تجربه خود در سفر به ایران گفت.
به شما برای عملکرد خوبتان در جام جهانی تبریک می‌گوییم. چه مدت در ایران بودید و چه زمانی برگشتید؟
متشکرم. ما هشت روز در ایران بودیم و من یکشنبه شب به نبراسکا بازگشتم.
ایران در جام جهانی امسال قهرمان شد. آنها تعدادی از بهترین کشتی‌گیران جهان را در تیم خود دارند. شرایط خوبی که دارند باعث خوب بودن آنها می‌شود.
این جالب است زیرا من در هفت سال کار در سطح بین‌الملل، هرگز به یک کشتی‌گیران ایرانی نباختم اما آنها در سطح تیمی همیشه بهترین هستند. این پنجمین جام جهانی من بود. در همه از این مسابقات، ما به ایرانی‌ها باختیم. این نشان می‌دهد که آنها در سطح بسیار بالایی هستند. آنها بسیار منضبط و باروحیه ورزشی هستند. آنها می دانند که چطور در یک مسابقه شرایط خوب را حفظ کنند.
فکر می کنید این برتری ارتباطی به غرور فرهنگ ایران دارد؟
بدون شک همین‌طور است. به غیر از آمریکا، آنها کشوری هستند که من عشق آنها به ورزش را حس می‌کنم و می‌دانم که این عشق، با هویت ملی آنها درآمیخته است. آمریکایی‌ها این عشق را به راگبی، بسکتبال و بیسبال دارند. ما برای این ورزش‌ها زندگی می‌کنیم و این ورزش نشان دهنده هویت ما هستند. در ایران این حس، به کشتی وجود دارد. میهن‌پرستی آنها با عشق به کشتی تعریف می‌شود. به همین دلیل است که آنها بهترین هستند.
چقدر برای شما به عنوان یک آمریکایی سخت بود که بعد از چند دهه دشمنی بین این دو کشور به ایران بروید؟ با توجه به قانون اخیر آقای ترامپ اوضاع چطور بود؟
خودم را یک ناسیونالیست نمی‌دانم اما کشورم را دوست دارم. آنچه که دوست داشتم مردم ایران بدانند و گوش بدهند این است که در آمریکا دموکراسی وجود دارد. ما به مسئولان دموکرات رای می‌دهیم اما گاهی اوقات آنها پیروز نمی‌شوند. هنوز هم می‌توانم کشورم را دوست داشته باشم. با وجود اینکه با برخی از سیاست‌های آن مخالفم. دونالد ترامپ و من، نظرات مختلفی نسبت به ایرانی‌ها داریم. مطمئنم اگر او به ایران سفر کرده بود و درباره ایرانی‌ها بیشتر می‌دانست، پس از بازگشت به آمریکا، ایرانی ها را می‌ستود.
این اظهار نظر جسورانه‌ای است. آیا شما از واکنش‌هایی که ممکن است ایجاد شود نمی‌ترسید؟
تا به حال دو بار به ایران رفتم. می‌توانم صادقانه بگویم ایرانیان یکی از مهربان‌ترین و مهمان‌نوازترین مردم دنیا هستند. آنها فرهنگی قدیمی دارند. فکر می‌کنم که تازه در حال شناختن آنها هستم. برای پاسخ به سوال شما باید بگویم از اظهار نظر خودم مطمئنم و مشکلی هم با واکنش‌ها ندارم.
شما بهترین کشتی‌گیر وزن ۷۴ کیلوگرم در دنیا هستید. آیا زمانی که در ایران بودید، احساس کردید که فرد شناخته شده و مشهوری هستید؟
صادقانه بگویم که استقبال مردم مرا شگفت‌زده کرده بود. انگار که تمام مردم ایران کاملا از مسابقات آگاه بودند. شبکه ورزشی آنها نیز چیزی شبیه به ESPN بود هر روز به صورت کامل گزارش می‌داد و در میلیون‌ها خانه، گزارش‌ها دیده می‌شد. زمانی که من به فرودگاه رفتم، صفی از تماشاگران و هواداران به استقبال ما آمدند و بعد از مسابقات نیز ما را بدرقه کردند. در آمریکا نیز چنین استقبالی ندیده بودم.استقبال در ایران چیز دیگری بود. نام‌های ما فریاد زده می‌شد. این دیوانه کننده است نه؟ ما در قلب ایران احساس می‌کردیم در خانه هستیم.
آیا شما با کسی در تیم ایران دوست هستید؟
با مسعود اسماعیل پور صمیمی هستم و او را دوست خودم می‌دانم. گاهی اوقات در اینستاگرام برای هم پیام می‌فرستیم و حال هم را می‌پرسیم. او مانند یک جوانمرد با من رفتار می‌کند و به من توصیه‌هایی درباره حریفانم می‌کند. در دوستی ما احترام زیادی وجود دارد.
شما برای آمریکایی‌هایی که به ایرانی‌ها اعتمادی ندارد و فکر می‌کنند قانون ضد مهاجرت عمل درستی بوده است، چه حرفی دارید؟
آنچه در رسانه‌ها و فیلم‌ها از ایران به نمایش گذاشته می‌شود، درست نیست. این فیلم‌ها به هیچ وجه ایران واقعی را نشان نمی‌دهد. فکر می‌کنم شناخت درست از ایران زمانی حاصل می‌شود که شما به آن جا سفر کنید و آنچه من حس کردم را تجربه کنید. اگر این کار را انجام بدهید، خواهید دید که ایرانی بودن چه معنی دارد. قول می‌دهم ذهن شما تغییر می‌کند.
آیا شما زمانی که آنجا بودید به مشکلی برخوردید؟
نه به هیچ وجه. عشق و حمایتی که ما دریافت کردیم باعث دلگرمی ما شد. برای مسابقه خود را آماده می‌کردیم. آنها با ما عکس می‌گرفتند و مدت زیادی صبر می‌کردند با آنها عکس بیندازیم. حتی بعد از مسابقات، افرادی عادی برای من هدایایی همچون لباس‌های کردی، کتاب شعر ایرانی، عروسک، زعفران و سوهان فرستادند.
اگر به شما بگویند هواپیمایی منتظر شماست تا همین الان شما را دوباره به ایران باز گرداند، چه می‌گویید؟
می‌گویم همین الان در راه فرودگاه هستم.
