آندو با صدایی لرزان می‌گوید: «منصور پورحیدری آنقدر بزرگ هست که نیازی به تعریف و تمجید من ندارد. همه فوتبالی‌ها او را خوب می‌شناسند و می‌دانند که ایشان برای حفظ باشگاه استقلال زحمات زیادی کشید و افتخارات بسیاری به دست آورد. منصورخان حتی در بدترین شرایط جسمانی هم کنار استقلال بود که این نشان دهنده عشق و علاقه ایشان به باشگاه استقلال است. پورحیدری برای استقلال یک ستون محکم و استوار محسوب می‌شد و در بسیاری از تصمیم‌های بزرگ این باشگاه نقش داشت. امیدوارم که هیچ وقت او را فراموش نکنیم.»
تیموریان درباره خصوصیات اخلاقی بزرگمرد باشگاه استقلال گفت: «درباره اخلاق ایشان همه چیز واضح و آشکار است. آیا به یاد دارید که منصورخان در تمام طول دوران حیاتش به کسی بی‌احترامی کرده باشد؟ او شخصیت قابل احترامی محسوب می‌شد و حتی پرسپولیسی‌ها هم از او به نیکی یاد می کنند. منصورخان به لحاظ شخصیتی بسیار نمونه بود و خیلی متین و با وقار حرف می‌زد. ایشان یک کلاس اخلاق بود و امیدوارم که روحش شاد باشد.»
تیموریان احساسش را اینگونه خرج پورحیدری کرد: «حیف که منصور خان دیگر نیست. خیلی حیف. من قلبا او را دوست داشتم و هیچ بی‌احترامی از ایشان ندیدم. منصورخان به معنای واقعی در رفتار و کلام یک الگو بود و خیلی متاسفم که این چهره بزرگ و به یادماندنی چشم از دنیا فرو بست. درگذشت ایشان غم جانکاهی برای ورزش کشورمان محسوب می‌شود چراکه منصورخان در بین مربیان ایرانی بیشترین افتخار را در سطح بین‌المللی به دست آورد. او با استقلال یک مقام قهرمانی، یک نایب قهرمانی و یک مقام سومی در آسیا دارد ضمن اینکه با تیم ملی ایران نیز قهرمان بازی‌های آسیایی شد.»
آندو در پایان حرف‌هایش خطاب به علی، پسر پورحیدری گفت: «من هم پدرم را از دست داده‌ام و می‌دانم که علی چه می‌کشد. انسان در هر جایگاه و منزلتی که باشد با هر اندازه محبوبیت و ثروت وقتی پدرش را از دست می‌دهد انگار همه چیزش را از دست داده است. می‌دانم که الان علی چه حالی دارد. برایش آرزوی صبر دارم و امیدوارم که او بتواند این روزهای سخت را پشت سربگذارد. برای دیگر اعضای خانواده آقای پورحیدری بخصوص خانم دکتر فریده شجاعی نیز آرزوی صبر دارم. خدا منصورخان را رحمت کند.»
