چرا منصوریان اشک می‌ریخت؟

نکته جالب توجه اما در این میان این بود که هواداران در روزهای سخت آبی ها در شروع فصل هیچگاه نسبت به عملکرد منصوریان انتقاد نداشتند تا سرمربی آبی ها در گفت و گو با همشهری جوان دلیل این ایستادگی هواداران را اینگونه توضیح دهد: هواداران می دانند منصوریان که زمانی کاپیتان این تیم بود، یک روز قبل تر هوادار این تیم بوده است. من از آن دسته افراد نبودم که قبل از استقلالی شدن بگویم آبی و قرمز برای من فرقی نداشت. 10 سال هم لازم بود صبر می کردم تا استقلال من را بخواهد و در 23 سالگی به استقلال رسیدم.

هواداران می دانند که من هم یک روز در میان آنها بودم و با یک ساندویچ، نوشابه و کلمن شربت به لیمو برای تشویق استقلال در ورزشگاه حاضر می شدم. هواداران می دانند که من از همان جنسی هستم که بعد از مساوی و باخت استقلال کلمن را به زمین می زنم و هفته بعد برای بازی بعدی مجبور هستم تا یک کلمن جدید بخرم و به ورزشگاه بیایم. هواداران چون این موضوع را می دانند انرژی من و بازیکنان را به خوبی لمس می کنند. در دوران بازیگری با هواداران زندگی کردم و اکنون نیز هواداران می دانند با همه وجود برای استقلال تلاش می کنم و ممنون هستم که برای من صبر کردند.

سرمربی آبی پوشان رابطه بسیار نزدیکی با هواداران این تیم دارد. منصوریان خود را بیش از آنکه مربی و کاپیتان این تیم بداند هوادار استقلال معرفی می کند و در توضیح اشکهایش بعد از دربی نیز حمایت و ایستادگی هواداران را معرفی می کند: من هر زمان که به سمت هواداران می روم بغض دارم و هر کسی از من در این لحظات عکس بگیرد قطعا تصویری از اشک و بغض من خواهد داشت. بغض و اشک من به هیچ وجه ربطی به نتایج استقلال ندارد و تنها به حمایت هواداران و حضور پرشور آنها باز می گردد. هر زمان که به سمت جایگاه های هواداران در ورزشگاه می روم و تشویق های آنها را می بینم این احساس را دوباره تجربه می کنم.

منصوریان البته یک هوادار معمولی استقلال نیست. او پرتماشاگر ترین دربی تاریخ را از نزدیک دیده و جایگاه 20 را به عنوان سکوی مورد علاقه خود مطرح می کند. البته سرمربی آبی ها به خوبی دیگر جایگاه ها را می شناسد و درباره مختصات آنها اطلاعات کافی دارد: جایگاه 8 مربوط به داوود جورابلی بود که حالا در میان ما حضور ندارد و خدا او را رحمت کند. جایگاه 18 و 19 برای بچه های شرق تهران است. جایگاه 20 مربوط به بچه های جنوب شهر تهران است و بچه های اسلامشهر جایگاه 21 می نشینند. جایگاه 6 و 7 نیز جایگاه تاجی ها یعنی استقلالی های قدیم است.

زمانی که هوادار بودم در جایگاه 20 ورزشگاه می نشستم که مربوط به بچه های جنوب شهر تهران است. جایگاه 8 جایگاه تیفوسی های ما است که با آن بزرگ شدم و در اوایل فوتبال خودم در استقلال شادی های گل را در کنار آنها انجام می دادم. جایگاه 18 سال 83 پیراهن بزرگ من را آورد که با آنها نیز بعدها شادی ام را تقسیم می کردم. اکنون نیز که سرمربی شده ام برابر همه جایگاه ها می ایستم و ادای احترام می کنم. من هوادار سال 61 استقلال هستم و در بازی سال 62 که مظلومی در دربی گلزنی کرد در کنار زمین نشسته بودم. همیشه برای من سوال بود که چگونه آن بازی با حضور 130 هزار هوادار در ورزشگاه کنترل شد.