حتی شنیدن نام احسان علوان‌زاده جوان، نیمکت را برای رامین سرد و سرد تر کرد. اما خوبی رامین در این است که حداقل دیگر رفتارهای اول فصل خودش را تکرار نمی‌کند. فعلا نه حرف می‌زند نه اعتراضی می‌کند. فقط هر روز بیشتر از روز قبل به گوش همه می‌رساند که انقدر تمرین می‌کند تا بالاخره همان رامین فصل پیش شود.
در میان همه این اتفاقات، چند وقت اخیر شاهد چهره‌ای از برانکو بودیم که قبلا هم حس کرده‌بودیم. واژه « لج‌بازی » شاید نه به آن معنا؛ ولی بالاخره تا حدی در رفتارهای پروفسور مشهود است. انگار او دوباره برگشته به زمانی که در تیم‌ملی اصرار به استفاده از ستار زارع در دفاع چپ و ابراهیم میرزاپور در دروازه داشت. در مقابل کی‌روش در این مدت هیچ چیز برای رامین کم نگذاشته‌است. دعوتش می‌کند و فیکس هم به او بازی می‌دهد. البته که رامین هم روز به روز بیشتر شبیه آن بازیکن قبل می‌شود. اما برای خود او همه چیز وقتی مثل قبل می‌شود که روبروی برانکو، روی چمن ورزشگاه‌های مختلف مدام برود و برگردد. برگشتنی برای تیم؛ نه برای تجربه دوباره این روزها...
