زورآوند، محمود صمیمی، احسان حدادی، لیلا رجبی، پژمان قلعه‌نویی، رضا قاسمی، کاوه موسوی و محمد ارزنده، 10 نماینده ایران در رشته های دوومیدانی، پرتابی و پرشی بودند که پیش از اعزام به المپیک 2016 ریو امید زیادی به آنها می رفت.
احسان حدادی که در لندن ما را با مدال پرتاب دیسک آشنا کرده بود، علاقه مندان به این رشته را به پای تلویزیون کشاند اما افسوس که این احسان، احسان ما نبود. البته در این میان نمی توان از عملکرد خوب حسن تفتیان در دو سرعت و رشادت محمدجعفر مرادی در دو ماراتن گذشت اما ملی پوشان دوومیدانی ایران در مجموع آنی نبودند که بایستی می بودند. در این میان، کارشناسانی هم وجود دارند که از عملکرد ملی پوشان دوومیدانی دفاع می کنند.
شادمهر: مشکلات مدیریتی این نتایج را رقم زد/ 5 پرتابگر بدون مربی به ریو رفتند
یک کارشناس رشته دومیدانی گفت: 5 پرتابگر ما بدون مربی عازم المپیک شدند و خودشان در برزیل برای مسابقه آماده می شدند.
بیژن شادمهر درباره ارزیابی کلی اش از نتایج کاروان دوومیدانی ایران در المپیک 2016 عنوان کرد: میدان المپیک با دیگر میادین ورزشی متفاوت است. المپیک جای تجربه اندوزی و یادگیری نیست؛ بلکه در چنین بازی‌هایی که بهترین های هر رشته به آن می رسند، باید رفت و با تمام وجود تلاش کرد. البته بچه های ایرانی حاضر در این رقابت ها هم تلاششان را کردند ولی بیش از این از آنها انتظار می رفت.
رییس اسبق کمیته آموزش فدراسیون گفت: از جمع 5 پرتابگر ملی پوشمان، هیچیک به حد نصاب آنچه در داخل ایران پرتاب می کردند نرسیدند. این 5 پرتابگر بدون مربی عازم المپیک شدند و خودشان در برزیل برای مسابقه آماده می شدند. گرچه شاید برخی بگویند مربی در المپیک خیلی نقشی بازی نمی کند چون نمی تواند وارد میدان شود؛ ولی بودنش بسیار مؤثر است. ورزشکار تنها تا جایی می تواند اوضاع را مدیریت کند، چون تجربه مربی را ندارد. این شد که پرتابگر چکشمان نزدیک به 70 متر انداخت و پرتابگرهای دیسکمان هم که راحت 62 تا 63 متر را می انداختند، به 60 متر هم نرسیدند. لیلا رجبی هم نتوانست انتظارات را برآورده کند. محمد ارزنده هم برای کسب سهمیه 8 متر و 17 پریده بود ولی در برزیل با 7/30 به کارش پایان داد.
شادمهر با اشاره به مشکلات مدیریتی در فدراسیون، خاطر نشان ساخت: متأسفانه در آستانه سال المپیکی در یک وقفه 4 ماهه، فدراسیون نه سرپرست داشت و نه رییس. این در حالی بود که همه برای المپیک آماده می شدند. وقتی هم که بعد از 4 ماه رییس جدید معرفی شد، حکمش را با تعلل زیادی امضا کردند. در کل، سلسله اتفاقاتی که در سال های گذشته در بحث مدیریت فدراسیون دوومیدانی رخ داد، سبب شد تا این کارنامه برای کاروان اعزامی ما رقم بخورد که باعث تأسف است.
شایان: دو اتفاق مثبت افتاد/ 5/1 درصد شرکت کنندگان رکورد خودشان را جابجا کردند
عضو سازمان تیم های ملی فدراسیون دوومیدانی گفت: فقط 12 نفر از جمع شرکت کنندگان در المپیک توانستند رکوردهایشان را بهبود ببخشند که 5/1 درصد کل بودند.
وی به دو اتفاق مثبت در این دوره اشاره کرد و گفت: یک اتفاق خیلی مهم این بود که ما توانستیم 10 سهمیه ورودی A المپیک را کسب کنیم. پیش از این، دو سهمیه A و B بود که معمولا ورزشکاران ما موفق به کسب سهمیه B می شدند و هم سهمیه مان کمتر می شد و هم با رکوردهای پایین تری به المپیک می رفتند. در نهایت هم در همان مراحل ابتدایی حذف می شدند و به دور نهایی نمی رسیدند. این خود نشان از پیشرفت درخشان دوومیدانی ایران است.
مسئول کمیته رشته های پرشی فدراسیون درباره دومین اتفاق مهم مدنظرش در این دوره بیان داشت: حسن تفتیان در این دوره در جمع دوندگان 100 متر سرعت تا مرحله نیمه نهایی بالا رفت؛ ولی این اتفاق مهم در شلوغی ناکامی دیگر رشته ها گم شد. تاکنون در تاریخ ورزش ایران چنین اتفاقی رخ نداده بود و غیر از تفتیان، تنها یک چینی و نماینده بحرین که او هم جاماییکایی بود، از آسیا به این مرحله رسیدند.
شایان تأکید کرد: تا همین 8 سال قبل ما حتی در دوی 100 متر آسیا هم نماینده ای در مرحله نیمه نهایی نداشتیم ولی حالا یک نماینده در المپیک داریم و دوندگان دوی ماراتن و پیاده روی مان به خط پایان رسیدند. این در حالی بود برخی کشورهایی که در دو و میدانی صاحب کلاس هستند دوندگان شان در این دو رشته به خط پایان نرسیدند.
باید اذعان داشت که کارنامه دوومیدانی ایران در ریو یک شکست مطلق را رقم زد. این ورزش، سال‌هاست که دلخوش به تک ستاره هایی است که خود رو به وجود می آیند و دستگاه ورزش نقشی در پرورش آنها ندارد. تا دیروز احسان حدادی این نقش را برعهده داشت و امروز نیز حسن تفتیان؛ اما نقش فدراسیون در این میان چیست؟ پاسخ مشخص است؛ هیچ. مروری بر وضعیت و نحوه آماده سازی ملی پوشان نشان می دهد که چه وضعیت بغرنجی وجود دارد.
دوومیدانی که مادر ورزش ها نامیده می شود، در سایه بی توجهی و نداشتن نگاه راهبردی، تبدیل به زنگ تفریح و محلی برای اتلاف بیت المال شده است و حتی یک محصول امیدوار کننده ندارد. این المپیک نشان داد که بایستی بازنگری جدی در راهبردها و مدیریت این فدراسیون صورت گیرد که عملا، هیچ آتیه درخشانی را پیشروی خود نمی بیند.