شاید تنها کسانی که ایمان داشتند داوران بین المللی فوتبال کشورمان در المپیک 2016 ریو کاری می‌کنند کارستان همین خانواده‌های شان بودند که همان شبی که در غریبی داوران ایرانی می‌خواستند عازم برزیل شوند همراه آنها به فرودگاه رفته و بی خیال خواب شبانه شدند!
علیرضا فغانی، رضا سخندان و محمد منصوری 3 داور افتخار آفرین فوتبال کشورمان در حالی به برزیل رفتند که هیچ مقام و مسئولی وظیفه خودش ندانست برای بدرقه آنها قید خواب شبانه را بزند و رنج سفر به فرودگاه را به جا بخرد اما گویا خیلی از همین مسئولان همه پتانسیل و انرژی خود را برای بازگشت آنها ذخیره کرده بودند تا شاهد باشیم در مراسم استقبال از آنها حتی کسانی به فرودگاه بروند که هیچ نقش یا ارتباطی با جامعه داوران ندارند!
البته شاید این گونه استقبال‌ها به خود داوران هم خیلی نچسبد چرا که آنها می‌دانند این جماعت فقط برای دیده شدن به استقبال آنها آمدند؛ چه اگر تنها با یک قضاوت در یک بازی معمولی قرار بود به کشور باز گردند قطعا شاهد چنین استقبالی از سوی مدیران فوتبالی کشور نبودند!
فغانی، سخندان و منصوری می‌دانند اگر هم موفقیتی به دست آمده فقط به دلیل توانایی خودشان بوده و نه چیز دیگری. البته وقتی غریبانه تهران را به مقصد ریو ترک کردند به موفقیت خودشان ایمان داشتند و در نهایت هم بزرگترین موفقیت داوری تاریخ کشورمان به دست مردانی رقم خورد که فقط خودشان و خانواده‌های شان به موفقیت آنها در المپیک 2016 ایمان داشتند.
به هر حال این دوره از المپیک هم تمام شد و موفقیت داوران ایرانی به تاریخ این بازی‌ها پیوست اما موضوعی که باید مورد بررسی قرار بگیرد و به آن توجه شود این است که نباید فقط در موفقیت‌ها کنار یکدیگر بود. باید این جمله معروف از سر الکس فرگوسن که قبل از بازنشستگی‌اش آن را گفته سرلوحه کارمان قرار دهیم که «کسانی که در شکست‌ها با ما نبودند حق ندارند در موفقیت‌ها و پیروزی‌ها هم در کنار ما باشند.»