استقلال در دیدار هفته چهارم برابر پیکان بازهم منصوریانی را دید که تنها بود، تنها برای تصمیم‌های کلان و تنها برای اخذ تصمیم های جزیی. او کنار خط به اندازه بازیکنان زمین دوید اما همچنان در حسرت برد اول و نوبرانه باقی ماند تا در تعطیلات به دو نکته دقت کند.
اول: به تنهایی منصوریان، خود سرمربی استقلال باید فکر کند. به اینکه در تصمیم‌های سخت و فنی باید کسی باشد که به او کمک کند. او بعد از بازی با نفت آبادان خرمگاهی را دید که سینه اش را سپر و اعلام کرد که تعویض‌ها با نظر او انجام شده و البته به نتیجه نرسیده است. مقابل پیکان هم البته نتیجه ای حاصل نشد تا چه خرمگاه کمک کرده باشد یا کمک نکرده باشد در هر صورت تصمیم های منصوریان با گرانترین تیم لیگ ثمری نداشته باشد.
منصوریان آنجا روی نیمکت استقلال نیازمند کمک فنی است، کمک برای هدایت صحیح تر تیم، چه کوچینگ وسط بازی و چه تعویض بازیکنان برای خروج از وضعیت بد کنونی و در لحظات سخت. وی نیاز دارد آنجا روی نیمکت مربی فنی تر کنارش باشد و بتواند او را یاری دهد تا تصمیم هایی وسط هیاهو بگیرد و البته درست هم تصمیم بگیرد.
دوم: علیرضا منصوریان در تعطیلات آنجا که به قول خودش کت از تن می‌کند و گرمکن کارگری تن می‌کند باید به لابه لای حرف‌های افتخاری سرپرست جدید استقلال هم فکر کند آنجا که بسیار ظریف اما پر معنی گفت: اگر استقلال شوک نیاز داشته باشد به تیم شوک می‌دهیم. این حرف در آستانه دربی حرفی معنی‌دار است و بسیار مهم و منصوریان باید به آن فکر کند تا کنترل ماجرا را در دست داشته باشد.
او باید پس از بازی با پیکان طراحی درستی برای روزهای آینده و تبدیل آن ۲۵ دقیقه به ۹۰ دقیقه مد نظر خودش داشته باشد تا آن شوک که سرپرست جدید به آن اشاره دارد و همه می‌دانند که این چه اشاره‌ای است، در استقلال رخ ندهد.
استقلال و منصوریان روزهای سختی را تجربه می‌کنند که برای برون رفت از آن باید تک تک آنها را حل کند که برخی در درون تیمش است و برخی در درون باشگاه چرا که او کم کم موقعیت فوق العاده خود را از دست می‌دهد.
