پرسش اساسی این است که آیا تیمی به بزرگی و ادعای پرسپولیس «یا استقلال» باید چندین روز برای بازیکنی مثل کاوه رضایی منتظر بنشیند تا او تصمیم بگیرد که به این تیم بیاید یا نه؟
پرسش دوم در پی پرسش اول این است که آیا تیمی مثل پرسپولیس هنوز باید در انتظار مهدی طارمی و درگیر با او باشد؟
پاسخ ها منفی است، شاید برخی هواداران دنبال ستاره ها باشند اما واقعیت و آمار می گوید پرسپولیس با علی کریمی که بزرگترین ستاره فوتبال ایران بود در دوران بازیکن بودن جام نبرده است. حتی آن روزها که اکبر غمخوار و رویانیان گرانترین تیم های تاریخ پرسپولیس را می بستند هم آنها جام نبردند و تنها زمانی جام برده اند که تیم بوده اند و متحد.
همین سال گذشته که نزدیکترین تیم به جام در 10 سال اخیر پرسپولیس اتفاق افتاد هم پرسپولیس یک یا شاید دو ستاره داشت و باقی بازیکنان معمولی اما خواهنده و قدرتمند بودند و سر جلوی توپ می گذاشتند.
هدف طارمی و کاوه رضایی که هر دو از بازیکنان بزرگ فوتبال ایران هستند امروز هدفی به غیر از قهرمان کردن پرسپولیس است و کیست که نداند با هدفی غیر از قهرمان کردن تیم ممکن نیست که تیم قهرمان شود.
این دو بازیکن هدفشان بازی در خارج از کشور است و حتی شنیدیم کاوه رضایی می‌خواهد بندی را در قراردادش بگذارد که هرگاه دلش خواست قراردادش را فسخ کند و به اروپا یا هر جای دیگری برود.
هدف بازیکن مهم است، اگر هدف تیم باشد آن بازیکن به کار می آید اما اگر هدف شخصی باشد اینگونه نیست و بازیکن نه در کارهای تیمی و همکاری کمک می کند و نه حواسش به امتیازها و وضعیت باشگاه خواهد بود. او تنها به لژیونر شدن فکر می‌کند و پرسپولیس به قهرمانی در چنین شرایطی هدف مشترکی وجود نخواهد داشت.
پرسپولیس هم باید دنبال بازیکن دیگری برود، کسی که هدفش با هدف پرسپولیس یکی باشد.
پرسپولیسی که می خواهد قهرمان شود نباید با بازیکنانی قرارداد ببندد که هدفشان لژیونر شدن است، این کار منجر به قهرمانی نمی شود مگر با قراردادی محکم و سفت.
