کریم باقری که همه ایده های پیروزی در برابر راه آهن را در تمرین پیاده کرده بود از اجرایی نشدن این ایده ها در جریان بازی چنان برافروخته شد که بارها به کنار زمین آمد و می خواست با فریادهای خود بازیکنان را متوجه کند اما این فریاد ها زیاد موثر واقع نشد.
پرسپولیسی ها بعد از اینکه فهمیدند استقلال خوزستان به گل برتری در برابر ذوب آهن رسیده خود را با ختند و بعد از آن فقط برای پیروزی در این دیدار بازی کردند نه قهرمانی. البته کار پرسپولیس خیلی آسان نبود چون راه آهن هم آمده بود که نفت گونه سه امتیاز این بازی را از آن خود کند تا در جدول بازی ها باقی بماند.
شاید اگر پرسپولیس در بازی با راه آهن بازیکنانی مدل کریم باقری را در ترکیب می داشت با وجود پیروزی استقلال خوزستان در برابر ذوب آهن هم قهرمان می شد چرا که کریم از آن دسته از بازیکنان بود که احساسی نمی شد و با همه وجود غرق در جریان بازی می شد و کاری به کار سکوها نداشت.
حیف از حرص و جوش های کریم. او حق دارد این چنین فریاد بکشد چرا که پرسپولیس این فصل با بازی های خوبی که از خود به نمایش گذاشته بود مدعی قهرمانی بود اما افسوس که یک دروازه بان خوب نداشت.
