در روزهایی که مهدی هاشمی‌نسب برای باشگاه‌های محبوب پایتخت توپ می‌زد، اصلی‌ترین نگرانی هوادارها برای بازیکنان جوان، پیوستن به تیم رقیب و یا انتخاب لیگ‌های عربی به عنوان مقصد فوتبالی بود. حالا در میانه دهه نود، ستاره‌های جوان فوتبال ایران در معرض آسیب‌های فراوانی هستند که هر کدام‌شان می‌تواند آینده دوران بازی‌شان را تباه کند.
مصاحبه‌ای که هاشمی نسب در آن از علاقه برخی از فوتبالیست‌ها به مصرفِ مشروبات الکی یا مواد مخدر حرف زده است.
شاید در نگاه اول جمله‌هایی شبیه به این شگفت‌آور و غیرواقعی به نظر برسند اما همه آن‌هایی که از نزدیک با فضای فوتبال ایران سر و کار دارند، به خوبی می‌دانند که گروهی از فوتبالیست‌های وطنی چطور با افتادن در دام مصرف این مواد، خودشان و آینده‌شان را دریبل زده‌اند.
مقصر اصلی تلخکامی قرار گرفتن ستاره‌ها در این مسیر، باشگاه‌های فوتبال ایران هستند. اگر در اروپا، یک باشگاه حتی در تعطیلات نیز به بازیکنان‌اش نظارت می‌کند و مراقب رفتار حرفه‌ای آن‌هاست، در ایران بازیکن‌ها به جز زمان تمرین و بازی، آزادانه در اختیار خودشان هستند و این اجازه را دارند که هر رفتاری انجام بدهند و مورد مواخذه قرار نگیرند.
رفتارهایی که حالا تیترها و جلدهای شرمنده روزنامه‌های ورزشی را می‌سازند و کاری می‌کنند که مهدی هاشمی نسب که بزرگ‌ترین یاغی دوران خودش بود نیز با ترس و تاسف از آن‌ها حرف بزند. ستاره‌هایی که آرزوهای‌شان را دود می‌کنند و به هوا می‌فرستند.
