تکنولوژی خوب است مخصوصا اگر این تکنولوژی در راه پیشرفت به بشر و نزدیک کردن آدم‌ها در سراسر جهان به هم باشد. چند سالی است که پدیده‌ای به نام «شبکه‌های اجتماعی» در کشور ما و البته کل جهان خود نمایی می‌کند. فیس‌بوک، توئیتر، اینستاگرام، تلگرام و ... نرم افزارهایی هستند که به خاطر نوع کاربردشان در سراسر جهان و البته کشور ما کارایی فراوانی دارند.
تجربه نشان داده برخورد مردم ما به پدیده‌های نو ظهور یا سفیدِ سفید است یا سیاه‌ِ سیاه که در مورد شبکه‌های اجتماعی و جذابیت‌های آن به شدت سفید است. چند سال پیش و قبل از ظهور عصر موبایل هوشمند، ستاره‌های فوتبال بین مردم و روی سکوهای ورزشگاه‌ها محبوبیت داشتند. جایی که هزاران عشق فوتبال فارغ از مشکلات فراوان دوران خودشان به ورزشگاه می رفتند تا هم فوتبال ناب ببینند و هم فوتبالیست ناب!
آن زمان تمام تمرکز و عشق فوتبالیست‌های قرمز و آبی توپ و زمین، گل زدن بود و موفق شدن، قهرمانی بود و به دست آوردن دل کلی هوادار «حقیقی» و اصلاً خبری از دنیای مجازی نبود. آن زمان لباس پرسپولیس و استقلال قداست داشت و برای فوتبالیست جماعت چیزی مهمتر از این وجود نداشت، آن زمان پیراهن و لباس را با پول عوض نمی‌کردند و ...
بگذریم! حالا چند سالی است که نوع برخورد فوتبالی‌ها با اهالی رسانه و هواداران فرق کرده، همزمان با کوچ ناگهانی هواداران «حقیقی» از ورزشگاه‌ها ناگهان سر و کله هواداران «مجازی» پیدا شد! دیگر خبری از آن جمعیت 5 هزار نفری تمرین پرسپولیس نیست. دیگر کسی برای دیدن ستاره آبی به تمرین نمی‌رود چون همه اینها بیشتر در فضای مجازی فعالیت دارند تا دنیایی حقیقی. اصلا نوع برخورد فوتبالی‌ها در فضای مجازی و حقیقی با هم متفاوت است، یعنی ستاره خوش اخلاق اینستاگرام وقتی با جماعت هوادار حقیقی برخورد می‌کند اخلاقش 180 درجه فرق دارد.
حالا کار به جایی رسیده که فوتبالیست‌ها که غالباً ستاره هم نیستند تمام وقت‌شان را در «نت» می‌گذرانند و آن قدر محو جذابیت‌های رنگارنگ آن می‌شوند که هر جایی، حتی در تمرین هم مشغول «سلفی» گرفتن هستند. مدتی است که فوتبالیست‌ها نه ستاره‌ها به جای تعامل واقعی با هواداران و رسانه‌ها، اینستاگرام را به عنوان مرجع خبری انتخاب کرده‌اند.
واقعیت این است که انگار این فضای مجازی همه را جادو کرده، دیگر فرقی ندارد که ستاره نو پا باشی یا مثلا علی پروین چون خواه نا خواه می‌شوی یکی از اعضای فعال فضای مجازی. واقعاً کار به جایی رسیده که خیلی‌ها به جای اینکه به فکر ستاره شدن و تشویق شدن در ورزشگاه‌ها باشند دنبال جمع کردن «لایک» بیشتر در اینستاگرام هستند. اصلاً برای خیلی‌ها ملاک محبوب شدن و ستاره شدن درخشش در زمین فوتبال نیست بلکه درخشش در فضای مجازی و اینستاگرام است.
فضای مجازی یا اینستاگرام می‌تواند کاربردهای مثبت زیادی داشته باشد اما به همان اندازه هم مخرب است که نمونه‌های وطنی تخریب این فضا بسیار زیاد است و بودند و هستند فوتبالیست‌هایی که با همین فضای مجازی کارشان به حبس و زندان کشیده شده است.
کاش فرهنگ استفاده درست از فضای مجازی در جامعه و فوتبال ما جا بیافتد، کاش به همان زمانی برگردیم که دوستی و نفرت حقیقی بود، کاش برای فوتبالیست‌ها پر شدن استادیوم‌ها به اندازه لایک خوردشان اهمیت داشت، کاش فوتبال ما طوری بود که فوتبالیست‌ها به جای اینکه با کارها و چهرهای عجیب و غریب دیده شوند با فوتبالشان دیده می‌شدند، کاش ...
