پرسپولیس با تفکرات برانکو که نسبت به حضورش در تیم ملی کاملا متحول شده است زیبا بازی می‌کند، تیم قرمز پایتخت به سادگی به دروازه حریف می‌رسد، تماشاگر جذب می‌شود، امید قهرمانی وجود دارد همه این موارد درست است، همه این حرف‌ها صحیح است اما واقعیت این است که پرسپولیس کارگردان وسط زمین ندارد، کسی که تعیین کننده باشد، حرف بزند، تصمیم بگیرد و سرنوشت را عوض کند.
پرسپولیس این روزها اسیر سرنوشت است، سرنوشتی که مدافعان ضعیفش رقم زده‌اند، سرنوشتی که ضعف گل زنی مهاجمانش به نسبت موقعیت‌های گل نوشته‌اند و هیچکس نیست که این سرنوشت را عوض کند کسی مثل استیلی برای پروین، یکی مثل تیموریان برای امیر قلعه نویی در دربی‌ها، کسی مثل علی‌کریمی، کریم باقری یا علی دایی برای پرسپولیس که اسیر سرنوشت نمی‌شدند بلکه سرنوشت را عوض می‌کردند.
پرسپولیس امروز نه فرمانده دارد، نه نابغه و نه کارگردان، کسی نیست که پنالتی بزند، کسی نیست که تیم را جمع کند تا چند دقیقه گلی دریافت نکنند، کسی نیست که بازی را نگه دارد، بازی را جمع و باز کند و از آب کره بگیرد.
پرسپولیس خوب بازی می‌کند اما بیشتر به به نظر می‌رسد بازیکنانی متوسط در حال انجام تاکتیک‌هایی بزرگ هستند و هیچ‌کدام اثرگذار نیستند.
حمید استیلی دربی 9 نفره را به وسیله فریادهایش با نتیجه مساوی درآورد، آندرانیک تیموریان دو دربی که استقلال در آن دو ضعیف‌تر بود را به تساوی کشاند آن هم با فریاد‌ها و دعواها و خطاهایش، امروز اما پرسپولیس همین بازیکن را ندارد، کسی که موقعیت محال را گل کند، یا برای به یک گل رسیدن چهارموقعیت گل لازم نداشته باشد.
این البته منهای مدافعان وسط ضعیف این باشگاه است اما به هر حال همانقدر که مسی برای بارسلونا مهم است، بازیکن موثر برای همه تیم‌های دنیا مهم هستند.
