امیدهای فوتبال ایران با شکست تحقیرآمیز برابر ژاپن بر باد رفت، در حالی که یکی از ضعیف‌ترین ژاپن‌های چند سال اخیر فوتبال آسیا را پیش‌رو داشتیم.
تیمی که با برگزاری چند اردوی خوب و حمایت مالی حبیب کاشانی به خوبی مهیا شده بود به اذعان اکثر کارشناسان به اشتباهات فنی سرمربی کم تجربه و جوان خود باخت. مردی که در 4 مسابقه به یک ترکیب ثابت نرسید و با تغییرات فراوان و جابجایی نفرات فرصت هماهنگی تیمی را از امیدها گرفت.
در میان تمام مباحث فنی که پیرامون عملکرد تیم امید محمد خاکپور گشوده شد چند نکته به ظاهر ساده از نظر دور ماند. نکاتی که پاسخ دادن به آنها از عهده کادر فنی امیدها برمی‌آید. هرچند سرمربی محترم تیم امید پس از حذف به دانش کم خود اعتراف کرد و باید پرسید ایشان اگر دانش کافی نداشتند چرا بر این مسند نشستند و با احساسات میلیونها نفر بازی کردند؟
1- تیم خاکپور در دیدار آخر مرحله مقدماتی مقابل عربستان عملکرد دفاعی خوبی نداشت. امیدهای ایران در گروه سوم 5 گل به نپال و 3 گل به فلسطین زدند. بعد نوبت به تیم بی‌دفاع افغانستان رسید که 6 تایی شود. با این حال وقتی به زمین نیمه سفت رسیدیم روی اشتباهات فردی خط دفاعی مغلوب عربستان شدیم.
سه‌شنبه 11 فروردین ماه یعنی 9 ماه و 24 روز قبل عرب‌ها با اسیری و القمدی در دقایق 70 و 81 به امیدهای ما گل زدند. آن روز تک گل تیم ایران هم با اشتباه الیامی (84) درون دروازه عربستان جای گرفت. واقعا طی این مدت مدافع یا مدافعانی در فوتبال ما پیدا نشدند تا به تیم کمک کنند؟
2- محمد خاکپور تا همین چند روز گذشته تاکید داشت که روزبه چشمی از نگاه او یک مدافع موفق است. استناد سرمربی امیدها به دیدارهای مرحله مقدماتی بود و این‌که همیشه از این بازیکن در خط دفاع بهره برده است. این‌که مرغ سرمربی تیم امید یک پا داشت چندان خوب نبود. به گواه کارشناسان فوتبال، اضافه شدن روزبه چشمی به خط میانی استقلال در لیگ جاری از عوامل تاثیرگذار در صدرنشینی تیم پرویز مظلومی شد.
به راستی اصرار خاکپور برای استفاده از چشمی در خط دفاعی چه بود؟ به فرض که این بازیکن پیش از این مدافع امیدها بوده است. آیا نباید از قابلیت‌های فراوان او در پست هافبک دفاعی بهره می‌بردیم؟
واقعا در فوتبال ایران قحط الدفاع بود که مجبور شدیم یکی از بهترین هافبک دفاعی‌های حال حاضر فوتبال ایران را در خط دفاع تیمی محبوس کنیم که نیاز مبرم به هافبک جنگنده‌ای مثل چشمی داشت؟
3- از دعوت نکردن سعید عزت اللهی به تیم امید که بگذریم (خودش اذعان دارد به خاطر شاگرد کی‌روش بودن دعوت نشده!)، هنوز هم حسرت نبردن مهره‌ای ارزشمند مثل احمد نوراللهی به بازی‌های قطر به دل هواداران فوتبال مانده است. هافبکی جوان و جویای نام که عدم حضورش در پرسپولیس احیا شده برانکو یک اتفاق ناگوار تلقی خواهد شد.
فوتبال پرستاره ما ظاهراً نتوانست از سردار آزمون و علیرضا جهانبخش دو لژیونر سرشناس خود به دلیل قوانین فیفا بهره ببرد (هرچند ژاپن توانست لژیونرهای خود را به همراه داشته باشد!) اما نبردن احمد نوراللهی سرحال و آماده به قطر یک سلیقه شخصی بود. آیا نوراللهی نمی‌توانست برای تیمی که چشمی را در خط دفاعی محبوس کرده بود یک نعمت ویژه باشد؟
4- فقط کافی است از سرمربی تیم امید حال و هوایش طی دقایق 70 تا 90 بازی با ژاپن را بپرسید. کادر فنی ما ترجیح داد به ژاپنی که «جا» رفته بود، اجازه استراحت بدهد. در دقایق یاد شده بچه سامورایی‌ها به کرات اشتباه کردند. حتی توپ‌هایی که ما از دست دادیم را دو دستی به بازیکنان‌مان برگرداندند. در مقابل ما برای استفاده بهینه از ترس ژاپنی‌ها چه کردیم؟ اگر دل‌تان می‌خواهد حس و حال سرمربی تیم امید را در دقایق پایانی وقت‌های معمول بازی با ژاپن لمس کنید فقط کافی است سه، چهار دقیقه پایانی بازی را مجددا تماشا کنید. آن لحظاتی که سرمربی تیم کنار خط ایستاده و مقابل دوربین تلویزیونی با اشاره انگشت به شاگردانش می‌گوید فقط یک دقیقه مانده که وقت معمول بازی به اتمام برسد.
به راستی کادر فنی امیدها در یک‌سوم پایانی 90 دقیقه قانونی چه استراتژی و برنامه‌ای را برای رسیدن به المپیک برزیل دنبال می‌کرد؟
5- در فاز هجومی امیر ارسلان مطهری روی هم رفته بد عمل نکرد. زدن 2 گل در چهار دیدار و گرفتن یک پنالتی عملکرد قابل قبولی بود. با این حال تیم خاکپور در پست مهاجم نوک نفر دومی نداشت تا با تغییر شرایط بازی بتواند او را جایگزین ارسلان کند. مهاجم نه‌چندان بلندقامت نفت در قطر مجبور شد به اندازه سردار آزمون روی هوا بپرد و در حد علیرضا جهانبخش روی خط طولی عقب و جلو برود در حالی که حتی یک آلترناتیو نداشت. آقای خاکپور پاسخ شما چیست؟
البته در این مجال به اظهارات توجیه کننده و غیر منطقی محمد مایلی کهن کاری نداریم که پس از این حذف اعصاب خُردکن و از دست رفتن فرصت طلایی برای شکستن طلسم 40 ساله، هنوز هم پاسخ دلایل ناکامی تیم امید را با سوال از چرایی عدم صعود تیم کی روش در جام ملت ها و عدم موفقیت تیم هایی چون تایلند و عربستان می دهد!
به هر حال حسرت صعود نکردن به المپیک 44 ساله و شاید هم ابدی شد چرا که اگر طرح مشترک فیفا و IOC برای جایگزینی فوتسال به جای فوتبال عملی شود داغ صعود به المپیک تا ابد روی دل ما خواهد ماند!
