فوتبالی «نتیجه‌طلب» را با ارائه بازیهای مطلوب تعقیب می‌کنیم یا هدر دادن و تلف کردن منابع و امکانات خویش را در اولویتی عملگرایانه قرار می‌دهیم؟ بازی را می‌سازیم یا می‌خریم؟ بازیکن را می‌سازیم یا می‌خریم؟ بازیکن خوب و بازیکنان کلیدی را حفظ کرده و اعتلا می‌بخشیم یا برای وارد شدن به بازار خرید و فروش- کمتر فروختن و بیشتر خریدن به سود پورسانت‌بگیران- از یکدیگر سبقت خواهیم گرفت!
به عنوان مثال، کدام پرسپولیس را ترجیح باید داد و ترجیح خواهیم داد؟ پرسپولیس اول فصل که نای حفظ خود را نداشت یا پرسپولیس نیمه دوم نیم‌فصل اول که خود را به همه تحمیل کرده و بدل به یک درجه اول شده است؟
پرسپولیسی که بازی‌اش مکرر هست اما تکراری نیست! پرسپولیسی که حریفانش شناخته شده‌اند اما بازی‌اش نکته‌های پنهان و رازهای حرکتی فراوان دارد! پرسپولیسی که هر لحظه به شکلی درمی‌آید و قابل پیش‌بینی و لاجرم قابل پیشگیری نخواهد بود!
این پرسپولیس- که جدید است نه آن پرسپولیس که نه جدید بود و نه جدیت داشت و نه می‌کوشید تا بتواند و حتی برای خواستن و برخاستن هم هیچ حرکتی نداشت- مزایای خودویژه بسیاری دارد!
اول اینکه تفرعن و خودبزرگ‌بینی و خودزیادپنداری ندارد! بزرگی است که برای بزرگتر شدن می‌جنگد! بزرگی که به این حد و اندازه قانع نیست! بزرگی که 6 برد از 9 بازی را کافی نمی‌داند! بزرگی که بزرگی را در طلب و تکاپو جست‌وجو می‌کند!
دومین ویژگی ممتاز پرسپولیس خودباوری و خویشتن‌دوستی «تیم‌های برانکو» است. پرسپولیس خود را بی‌نیاز از «گدایی» یار می‌بیند! پرسپولیس هر چه بخواهد می‌سازد! برانکو هم عرضه‌اش را دارد که محسن بنگر را در بهترین موقعیت دوران دراز بازیگری‌اش قرار داد و هم می‌تواند انصاری را تبدیل کند به بهترین دفاع چپ حال حاضر لیگ!
برانکو هم امید عالیشاه را در موقعیت برتری روانه میدان می‌کند و هم از احمد نوراللهی و کمال کامیابی‌نیا هافبک‌های تراز اولی ساخته و می‌سازد!
پرسپولیس حالا گلزنی دارد که باید تبدیل شود به بهترین گلزن لیگ! برانکو مأمور است- و نیز مسئول است- که از مهدی طارمی مهاجمی بسازد که همه چیز دارد! گلزنی که گل‌های سخت را به آسانی گل‌های آسان می‌زند! گلزنی که نه در لیگ برتر بل در لیگ آسیا و نیز در راه جام جهانی حتی در خود جام جهانی- به اتفاق سردار آزمون- گل‌های ملت‌شادکنی می‌زند! گل‌های طارمی که خاص خود او است! گل‌های پرسپولیس که برآمده از دل بازیهای حرکت‌محور و توپ‌گرای این تیم است!
***
در بازیهای پرسپولیس چیزی هست که در بازیهای استقلال خوزستان، استقلال تهران و ذوب‌آهن یحیی گل‌محمدی نیست!
در بازیهای پرسپولیس- حتی در بازیهای نامطلوب و بد پرسپولیس- عنصر خودآگاهی، عنصر خواست و عنصر اراده تاکتیکی مشهود است! اهرمی برای تحمیل خود به حریف! تیم آقای ویسی بیشتر از بقیه عزیزی فوتبال می‌کند! تیم آقای مظلومی هم حد فاصل تیم ویسی و ذوب‌آهن گل‌محمدی است!
اینکه کدام شیوه بازی خواستنی‌تر است و اینکه کدام بازی توسعه‌پذیرتر است، هم به سلیقه، هم به فلسفه و نیز به باور و خواست مربیانش بستگی دارد!
چیزی که هست، چیزی که امروز و اینک هست اینکه؛ برانکو کاری کرده است کارستان! پرسپولیس تیمی شده است خوش! بهترین پرسپولیس 10، 15 سال اخیر! با بهترین گلزن و بهترین بازیسازها: طارمی! نوراللهی! کامیابی‌نیا!
