امیر واعظی آشتیانی مدیر عامل اسبق باشگاه استقلال تهران معتقد است که در ایران مشخص نیست از ورزش چه استفاده ای می شود و از بالای هرم اراداه ای برای درست کردن اوضاع ورزش و به خصوص فوتبال نیست. وی به سوالات خبرنگار افکارنیوز اینگونه پاسخ داد.
روندی که چند وقت است در ورزش ایران ایجاد شده است و به نظر می رسد روالی مبنی کنار رفتن مدیران موفق و ماندن نا موفق ها وجود دارد را چگونه ارزیابی می کنید؟
یکی از آفت های مدیریت در یک مجموعه و سازمان افراد متملق و چاپلوس هستند. یکی از دلایلی که مدیران ضعیف همواره وجود دارند این است که ابزاری دارند به نام چاپلوسی و این تملق تا زمانی که مورد پسند مدیران مافوق باشد مطمئن باشید افرادی که دارای فکر و اندیشه هستند هیچوقت جایگاهی نخواهند داشت.
دوستی تعریف می کرد که پیش یک مسئولی رفته و گفته است فلان مدیری که کارش را بلد نیست و بیت المال را از بین می برد چرا همچین آدمی با ویژه گی های لودگی و دلقکی را شما نگه می دارید؟ آن مسئول جواب می دهد که کار کردن با این دسته آدم ها راحت تر است چون هر چه که بگوییم گوش می دهد، ولی با مدیرانی که دارای اندیشه هستند نمی شود کار کرد!
مدیران ارشد ما باید در شرایط فعلی برای رسیدن به موفقیت چه کنند؟
شما ببینید وقتی فضایی حاکم باشد که متملق ها را از در بیرون می کنند از پنجره می آورند داخل، این می شود که در ادوار مختلف برخی مدیران توسط مدیران ارشد بیرون شدند ولی مدیران بعدی آنها را آوردند و استفاده کردند؛ شما اسم این ها را تجربه و کارآمدی نمی توانی بگذاری. ولی من باورم بر این است که اگر مدیران ما می خواهند موفق باشند باید مدیران توانمند در کنارشان باشند، مدیران توانمند هستند که می توانند به مدیران ارشد کمک کنند.
چند وقتی از موفقیت چشم گیر ورزش ما در المپیک می گذرد. موفقیت در این مسابقات در بُعد مدیریتی حاصل چیست؟
موفقیت در المپیک حاصل ورزش گل خانه ای ماست. قهرمانان ما برنامه ای نیستند، مثلا ما امروز اگر در رشته وزنه برداری یک قهرمانی را که طول عمرش به پایان رسیده است پشت سرش قهرمانانی را داشتیم که بتوانند یک رقابت خوبی را داشته باشند و فضای مناسبی را فراهم کنند آن موقع می توانیم ادعا کنیم که موفقیت حاصل عملکرد گروهی بوده است.
اینطور باید بگویم در هیچ کاری هدف گذاری کوتاه مدت و شش ماهه کارساز نخواهد بود بلکه نیازمند برنامه درازمدت است. موفقیت در المپیک با اینکه گلخانه ای هست ولی باز هم حاصل زحمات دیگران است، ما فکر می کنیم که اگر در مقطعی اتفاقی افتاد حاصل کار ماست هیچ عقل سلیمی این را نمی پذیرد. تربیت نیروی انسانی کار شش ماه و یک سال نیست، به ویژه در ورزش که شما تکلیف دارید با تربیت نیروی انسانی به سمت کسب عنوان بروید.
به نظر می رسد ورزش ما به خصوص فوتبال بیشتر تبدیل به مصرف کننده مالی شده است و درآمدی ندارد. این روند را چگونه تحلیل می کنید؟
باشگاه داری در هیچ کجای دنیا توجیه اقتصادی ندارد، بلکه می آیند با ایجاد شرکت های اقماری و با استفاده از برند آن باشگاه کارهای اقتصادی انجام می دهند و از قبال اینها درآمد کسب می کنند. ضمن اینکه نام آن مجموعه در بورس قرار می گیرد نه نام باشگاه. ما معلوم نیست چه استفاده ای می خواهیم از ورزش و فوتبال کنیم؟ ما بلد نیستیم از ظرفیت ورزش خوب استفاده کنیم، امروزه در دنیا از ظرفیت ورزش استفاده های مختلف می کنند که متاسفانه بعضا استفاده های ناصواب سیاسی هم صورت می گیرد. به عنوان نمونه در المپیک لندن نماد فراماسونری نمایش داده می شود و یا در همان مقطع که نگاه ها به سمت المپیک
است مسلمانان میانمار را می کشند اما آب از اب تکان نمی خورد. یا در بخش فرهنگی انتقال فرهنگ ملت ها صورت می گیرد، شما در جام جهانی ۲۰۱۰ می بینید که شیپورهای ووزلا در دنیا رواج پیدا می کند.
در بعد اقتصادی هم شما می بینید که در سال ۱۹۸۲ وقتی ایتالیا قهرمان جام جهانی می شود تمام تلاطم های اقتصادی ایتالیا تقریبا فروکش پیدا می کند. همین فوتبال اگر درست مورد استفاده قرار بگیرد باعثوفاق و اتحاد می شود مثلا با موفقیت های تیم ملی والیبال می بینیم که شور و شوقی بین مردم ایجاد شد. اما ما از این اتفاقات مثبت در فوتبال چگونه استفاده می کنیم آیا با محبوب ترین ورزش کشور اتحاد ملی را زیاد کرده ایم یا این فوتبال را سوهان روح مردم کرده ایم؟ ما در فوتبال ضمن اینکه نمی توانیم با ورزش وفاق ملی ایجاد کنیم اضطراب را در بین مردم زیاد کرده ایم.
نظرتان درباره این توهین هایی که چند وقتی است بین بعضی عناصر فوتبال رایج شده است چیست؟
این نشان می دهد که فضای لمپنیسم و تهجر در فوتبال رایج شده است، باید وقتی توهینی اتفاقی می افتد طبق اصل باشگاه های بزرگ دنیا بیانیه می دهند اما در ایران وقتی یک باشگاهی می خواهد گفتمانش را بیانیه روی سایتش بیان کند، اما در مقابل رسانه ها به او می تازند باید چه کار کند؟ فضای رسانه ای ما هم فضای حرفه ای مناسبی نیست، مدیران ما هم حرفه ای نیستند.
ظاهرا قرار است یکی دیگر از بازیکنان اخراجی خارجی باز هم به فوتبال ایران برگردد. چه اتفاقی افتاده است که فوتبال ما باز هم شاهد برگشت این افراد است؟
فوتبال نتیجه گرا حاصلش همین است، خیلی وقت است اخلاقیات از فوتبال حذف شده است. در فوتبال ایران اصلا اخلاقیات و فرهنگ معنی ندارد، من همیشه می گویم وقتی می خواهید یک مجموعه فرهنگی باشد باید مدیرش دغدغه فرهنگی داشته باشد. فرهنگ سازی هم یک امر کلان است و این کار مستلزم وجود مدیرانی لایق و با ادبیات درست است. اگر مدیری اخلاق خوب داشته باشد روی تمامی اجزا تاثیر می گذارد. اینطور نیست که باشگاه بیاید با پوستر چسباندن کار فرهنگی کند. کار فرهنگی این است که گفتمان و رفتار درست شود و فقط و فقط هم جابجایی مدیران و آمدن مدیران با اخلاق می تواند کار را درست کند.
به عنوان سوال آخر، چرا افراد قوی وارد جریان ورزش نمی شوند؟
از بالای هرم اراداه ای برای درست کردن اوضاع ورزش و به خصوص فوتبال نیست، اگر اراده ای باشد قطعا خیلی ها پا پیش می گذارند.
