ممنون آقا معلم

چند وقتی است لمپنیسم جزئی از ادبیات ورزشی ما شده است و می توان اینگونه گفت که شاید کمتر هفته ای باشد که یکی از این واژه ها به نقل از یکی از فوتبالی ها راه به صفحات روزنامه ها و سایت ها نداشته باشد. ادبیاتی که آخرین و شدیدترین آن به جنگ رسانه ای مربی و مدیر نامدار فوتبال منجر شد.

اینکه ورزش ما چه بوده و به چه رسیده، نیازمند کاری کارشناسانه است و درست کردن آن نیازمند همتی والا می باشد. در روزهای بد این فوتبال که از اتاق های مدیریتی گرفته تا روی سکوها شاهد به کار گیری انواع الفاظ بیگانه با ادبیات فارسی و تهمت های رنگارنگ هستیم موضوعی مانند شمعی در انباری تاریک اهالی دلسوز فوتبال را کمی دل خوش کرد که می توان امیدوار بود هنوز روح بازی جوان مردانه در بین اهالی این رشته پر طرفدار وجود دارد.

مجید جلالی برای کسی نامه نوشت که همین چند ماه پیش شایعه جابجا شدنش با او در اهواز به گوش می رسید، آقا معلم برای ویسی از ایستادگی نوشت در حالی که به رسم برخی از همین آقایان می توانست سکوت کند تا شاید او جانشین مربی جوان پیکان باشد.

نامه مجید جلالی مربی با اخلاق سال های نه چندان دور فولاد اهواز و پاس تهران که در ظاهر خطاب به عبدالله ویسی نوشته شده بود ولی در باطن ماجرا خطابی بود برای تمامی اهالی جوان و پاک فوتبال ایران گوشه ای کوچک از فرهنگ گمشده فوتبال ما بود. فرهنگی که برآمده از سنت های دیرین پهلوانی ایران بود، سنت هایی که احترام به حریف را در میدان ورزش سرلوحه خود قرار داده بود و در بیرون از گود تمام رقابت ها جایش را به رفاقت هایی غنی می داد. روزگاری که مردمش به تاسی از مولای متقیان علی(ع) هیچگاه حتی در صورت محرز بودن گناهی تهمتی بر علیه کسی وارد نمی ساختند.

جلالی به رسم فرهنگ پارسی و معلم گونه از عبدالله ۳۹ ساله فوتبال ایران خواست که صبورانه در راهی که قدم گذاشته است ایستادگی کند و به عنوان یکی از مو سپید کرده های عرصه مربی گری ورزش به مربی جوان این روزهای پیکان یادآوری کرد که بداند عبدالله ویسی یار فوتبال بیمار این روزهای ایران است.

نامه سرمربی جفا دیده فولاد خوزستان نکته خارق العاده ای هم بود و هم نبود. نکته خارق العاده ای بود از آن جهت که در این روزهای فوتبال ما دیالوگ گفتن فراموش شده است چه برسد به نامه های برخواسته از دل این چنینی؛ و نکته خارق العاده ای نبود از آن حیث که اینگونه حمایت کردن ها جزئی از فرهنگ اصیل ورزش ما بوده است که متاسفانه چند وقتی است به حالت اغما رفته و برای بیرون آمدنش از این وضعیت فقط نیازمند کمی محبت و تفکر قبل از سخن است