این اواخر کلا مصاحبه‌های زیادی از علیرضا جهانبخش منتشر می‌شود؛ اغلب‌شان هم محتوایی فاتحانه دارند و او مدام در حال تشریح رموز موفقیت خودش است. البته که جهانبخش فوتبالیست بدی نیست و کارنامه درخور اعتنایی دارد، اما شاید این همه شرح ظفر و رازگشایی از عوامل کامیابی هم تناسبی با جایگاه و دستاورد‌های حرفه‌ای این بازیکن نداشته باشد. شاید مثلا اگر چنین مصاحبه‌هایی از سون هیونگ مین به انتشار می‌رسید، چندان مایه تعجب نبود، اما حقیقت آن است که جهانبخش به‌ویژه در ۴، ۵سال اخیر در حوزه باشگاهی جایگاه غرورانگیزی نداشته که لازم باشد این همه در موردش توضیح بدهد و سایرین را در جریان بگذارد!
بگذریم؛ در مصاحبه اخیر جهانبخش جملات قابل بحثی وجود دارد که نمی‌توان بی‌تفاوت از کنار آنها عبور کرد. ابتدا اصل نقل قول را بخوانید: «در ۴یا ۵سال اخیر چه در جلسات تیم ملی، چه به‌صورت انفرادی که صحبت‌هایی با بازیکنان جوان‌تر تیم انجام می‌دادم، دائما به آنها گفته‌ام هر طور شده فوتبال‌تان را در اروپا دنبال کنید. نه‌تنها من، بلکه بازیکنانی مثل مهدی طارمی و کریم انصاری‌فرد هم چنین چیزی را به آنها گفته‌اند. با احترام به لیگ خودمان که آن هم سقفی برای پیشرفت دارد به بازیکنان جوان‌تر می‌گویم هر جای اروپا شد، بروید و بازی کنید تا مسیر فوتبالی‌تان را هموارتر نمایید و به باشگاه‌های بزرگ‌تر برسید.» جهانبخش در ادامه حتی تأکید می‌کند که در چند مورد به حضور بازیکنان ایرانی در اروپا کمک کرده و از این پس نیز چنین خواهد کرد.
بله؛ اگر با استعداد‌هایی در سطح مهدی طارمی، سردار آزمون و حتی مهدی قائدی مواجه باشیم، توصیه عاقلانه به آنها باید حضور در اروپا باشد؛ آن هم نه هرجای اروپا، بلکه لیگ‌های نسبتا معتبری که مسیر رسیدن به تیم‌های بزرگ باشند، اما در خیلی از موارد، سودای خام لژیونر شدن به هر قیمتی از نظر فنی به ضرر بازیکنان ایرانی تمام شده است. دست‌کم آنها در همین لیگ می‌درخشند، ما می‌بینیم‌شان و فرصت حضور در تیم ملی را پیدا می‌کنند؛ وگرنه یکی مثل کاوه رضایی یک دهه کجا بود و چه کرد؟!
