شجاع خلیل‌زاده از اواخر دهه ۸۰ در لیگ برتر ایران چهره شد. لااقل یک دهه عنوان بهترین مدافع میانی فوتبال ایران را داشت و طی ۷ سالی که به خاطر مسائل قبل جام جهانی ۲۰۱۴ از تیم ملی دور ماند، بزرگترین نقطه اختلاف کارشناسان و اهل فن با کارلوس کیروش بود.
شجاع بالاخره به تیم ملی برگشت و از زمان اسکوچیچ تا امروز تنها مدافع ثابت و همیشگی تیم ملی ماست. او با سن بالا هنوز هم مهره‌ای تعیین کننده و تاثیرگذار است اما کیست که نداند چه بر شجاع در تابستان قبل گذشت و چرا او این همه انگیزه مقابل پرسپولیس دارد!
فصل قبل به دلیل نگاه قلعه نویی به لیگ برتر داخلی تعدادی از لژیونرها به خصوص از کشورهای عربی برگشتند. با توصیه اسکوچیچ، شجاع و کنعانی در قطر همبازی بودند. آنها قبلاً در پرسپولیس هم کنار هم بازی می‌کردند و هماهنگی این زوج قلب دفاعی خیلی به کار تیم ملی می‌آمد اما باز همه به یاد داریم که چه شد او را نخواستند، زوجش را گرفتند اما خودش را نه! در تیم ملی فیکس بود اما به خانه راهش ندادند...
شجاع که می‌خواست و می‌خواهد ثابت کند تمام نشده، به تراکتور رفت و از همان ابتدا صاحب بازوبند کاپیتانی هم شد. اعتمادی که قلعه‌نویی در تیم ملی به او داشت و پرسپولیس نداشت، در تراکتور نصیبش شد.
فصل قبل او برابر پرسپولیس تلاشش را کرد اما نشد. این فصل اما شجاع علاوه بر انجام وظایف دفاعی، به نحو احسن وظایف کاپیتانی در جمع کردن تیم را هم انجام و در بازی پرحاشیه و حساس در کار گلزنی و تهاجم هم مشارکت و مهره تعیین کننده بود.
شجاع گل اول بازی را زد. بعد از آن هم مدام روی دروازه حریف خطرناک بود و با ضربه سر و با پرش‌های بلند پاس گل می‌داد. مهمترین فرصت تراکتور با پاس شجاع بود که قیچی برگردان حسین‌زاده راهی به دروازه پیدا نکرد.
پرسپولیس تا آخر بازی در مهار شجاع خلیل زاده روی دروازه خود عاجز بود و در عبور از او روی دروازه حریف!
