به گزارشافکار نیوز به نقل از مهر، هواداران تیم تراکتورسازی پس از هفته ها، منتظر آغاز لیگ برتر و تماشای بازی تیم محبوب خود بودند اما نمایشی که این تیم تبریزی در مصاف با سایپا داشت، هرگز نتوانست رضایت خاطر بیش از ۳۰ هزار نفری که به ورزشگاه یادگار امام (ره) آمده بودند را برآورده سازد.

نمایشی کسل کننده با سیستم ۱-۵ - ۴

استفاده از یک مهاجم در سیستم ۱-۵ - ۴، عملا بار تهاجمی تراکتورسازان را در این دیدار کمتر کرده بود و در شرایطی که خیلی ها انتظار داشتند تا در این دیدار خانگی، تیم میزبان از سیستمی تهاجمی تر بهره ببرد، اما نمایش کسل کننده تراکتورسازی در طول ۹۰ دقیقه هیچ نشانی از یک بازی با هدف کسب سه امتیاز از سوی بازیکنان این تیم نداشت و در سوی مقابل تیم سایپا یکی از کم دردسر ترین روزهای خود را سپری کرد.

بکار گیری مهدی کیانی، فلاویو لوپز و قاسم دهنوی در خط هافبک و احسان حاج صفی و میلاد فخرالدینی به عنوان گوش های چپ و راست که نصف انرژی خود را معطوف به کارهای تدافعی کرده بودند، عملا سید مهدی سیدصالحی، تنها مهاجم تراکتورسازی را در نوک حمله تبدیل به فورواردی کاملا بی خطر و بی اثر کرده بود.

نفوذ از کناره ها توسط دو گوش چپ و راست و ارسال توپهای بلند به روی دروازه سایپا جهت استفاده از ضربات سر سیدصالحی، تاکتیکی بود که تونی اولیویرا شاید به واسطه عدم شناخت کافی خود از تیم رقیب که یک دروازه بان آماده همچون رحمان احمدی را در چارچوب دروازه اش داشت، اتخاذ کرده بود اما در همان نیمه اول مشخص شد که این تاکتیک جوابگوی خواسته های تراکتورسازان نخواهد بود و به قولی این تیم تا فردای آن بازی نیز نمی توانست با این روش به گل برسد!

اصرار بر ارسال توپهای بلند

در نیمه دوم، پیش بینی می شد که سرمربی تراکتورسازان سیستم تیمش را تغییر داده و راه نفوذ به روزنه های دفاع سایپا را شناسایی کند اما در کمال تعجب، اولیویرا همچنان به استفاده از روش ۴۵ دقیقه نخست تیمش اصرار ورزید تا نیمکت مربیان تیم سایپا نیز چندان نگران تغییر سیستم حریف نباشد.

اواسط نیمه دوم، تنها تغییری که در نوع بازی تراکتورسازی بوجود آمد، جابجایی حاج صفی و فخرالدینی از چپ به راست و از راست به چپ بود که با این تغییر، تا حدودی آهنگ تهاجمی این تیم عوض شد اما " به تو زدن " یا " به عرض زدن " این دو بازیکن که حاصل آن ارسال پاس های کوتاه در عرض و بعضا پاس های در عمق بود، کمی خط دفاعی سایپا را آزار داد اما این روش نیز سودی برای میزبان نداشت؛ چراکه همچنان یک مهاجم با خصوصیات سرزنی در نوک خط حمله این تیم حضور داشت.

با اضافه شدن فرزاد حاتمی به خط حمله تراکتورسازی، هیچ تحرک خاصی در این خط ایجاد نشد و دلیل آن هم این بود که سید صالحی و حاتمی هر دو خصوصیات مشابهی به هم دارند و هر دو مهاجم نیازمند توپهای بلند برای زدن ضربه سر هستند که این همان روشی بود که تراکتورسازی تا قبل از ورود مهاجم جدید خود، ۷۰ دقیقه اینگونه بازی کرده بود.

اصرار به ارسال توپهای بلند به روی دروازه سایپا که علاوه بر دروازه بانی آماده، مدافعانی سرزن و بلند قامت داشت، نه تنها دو مهاجم بلندقامت تراکتورسازی را عملا از جریان بازی خارج کرده بود، بلکه هافبکهایی همچون لوپز و دهنوی که پیش از این توانایی های تهاجمی خود را به خوبی نشان داده بودند را نیز در این دیدار تا حدودی دست و پا بسته نگه داشته بود.

این دو هافبک تراکتورسازی که بعضا با حرکات انفرادی شان، بازیکنان سایپا را به زحمت می انداختند، در صورتی که سیستم بازی تراکتورسازی ۳-۳ - ۴ می بود، بدون شک می توانستند توانایی های خود را بهتر و بیشتر نشان دهند. سیستمی که فصل گذشته امیر قلعه نویی بیشتر از آن استفاده می کرد و به طبع آن لوپز توانسته بود یکی از بهترین سرخپوشان تبریزی در لیگ یازدهم لقب بگیرد و دهنوی نیز بر اساس همین سیستم در تیم مس، مهره ای " آس " برای کرمانی ها بود.

لزوم تغییر در ترکیب بازیکنان

اما اولیویرا در پاسخ به این سئوال که چرا تراکتورسازی در دیدار خانگی با سایپا که نیاز به کسب سه امتیاز داشت، از این سیستم قابل انتقاد استفاده کرده، اعلام کرد که نبود چند مهره تهاجمی باعثاتخاذ چنین روش بازی ای شده است که بر این اساس شاید بتوان حق را به مربی پرتغالی تراکتورسازان داد اما خیلی ها به یاد دارند که همین تیم تراکتورسازی فصل گذشته نیز بویژه در نیم فصل اول دچار کمبود بازیکن بود اما هرگز از چنین سیستمی در بازیهای خانگی استفاده نکرد.

البته ذکر این نکته نیز ضروری به نظر می رسد که تیم تراکتورسازی در دیدار باسایپا روی نیمکت ذخیره ها، بازیکنانی چون مسعود ابراهیم زاده به عنوان یک گوش چپ متخصص و فردین عابدینی به عنوان یک بازیکن تهاجمی که خصوصیات بازی در جناح راست را دارد، می دید اما اولیویرا ترجیح داد تا ایرانپوریان و اکرامی را در دفاع راست و چپ و حاج صفی و فخرالدینی را در گوش تهاجمی چپ و راست به کار بگیرد. در حالیکه اگر حاج صفی و فخرالدینی در پستهای اصلی خود یعنی در دفاع بازی می کردند و ابراهیم زاده و عابدینی نیز جلوی آنها به عنوان گوش های تهاجمی توپ می زدند، به احتمال بسیار زیاد نتیجه ای بهتر برای تیم تبریزی به دست می آمد.

کمااینکه فصل گذشته در دیدار رفت تراکتورسازی برابر شهرداری، تراکتورسازی تقریبا با چنین سیستم و ترکیبی موفق به پیروزی پنج بر یک شد و جالب تر اینکه عابدینی یکی از بهترین بازیکنان تیمش در میدان بود.

با این اوصاف به نظر می رسد که سرمربی تیم تراکتورسازی بایستی با بازگشت بازیکنانی چون ابراهیمی، کریمیان، آنسلمو و احتمالا ژائو ویه لا، سیستم بازی تیمش را مبتنی بر ابزاری که در اختیار دارد، تغییر داده و اندیشه هایی تهاجمی در سر بپروراند تا هواداران پر تعداد و پرشور تراکتورسازی به حق خود که همانا تماشای بازی زیبا و تهاجمی توام با نتیجه گیری خوب است، دست یابند.