یکی از عجیب‌ترین داستان‌ها در مورد رامین رضاییان این است که معمولا در یافتن دوستان خوب برای خودش مشکل دارد.
او عضوی از نسل طلایی پرسپولیس در میانه‌های دهه ۹۰ بود، اما هیچ‌گاه نتوانست به بازیکنی محبوب بین همبازیانش تبدیل شود. شاید تنها رفیق رضاییان در آن مقطع مهدی طارمی بود که آن دوستی هم به سفر غیرمنتظره به ترکیه، عقد قرارداد با ریزه‌اسپور و تبعات وحشتناک بعدش منجر شد. حتی خود بازیکنان هم ابایی نداشتند از اینکه بگویند رامین را آنقدرها دوست ندارند؛ چه اینکه این مسئله حداقل بر زبان سروش رفیعی و فرشاد احمدزاده جاری شده. رضاییان در ۲مقطع از پرسپولیس کنار گذاشته شد و عجیب آنکه هیچ‌یک از هم‌تیمی‌هایش برای بخشودگی او نزد برانکو و یحیی گل‌محمدی وساطت نکردند.
حالا هم که او از سپاهان رفته، تقریبا هیچ‌کدام از بازیکنان این تیم برایش پیام محبت‌آمیز بدرقه نفرستادند و تازه برعکس، نوع استوری‌های سیاوش یزدانی و محمد دانشگر طوری بود که انگار عمدا در حال طعنه زدن به رضاییان هستند. در استقلال هم شاید فقط میلاد زکی‌پور به رامین خوشامد گفت، درحالی‌که خریدهای مهم و بزرگ معمولا از سوی شمار بیشتری از بازیکنان با واکنش مثبت مواجه می‌شود. به‌طور کلی شاید رامین بی‌رفیق‌ترین بازیکن لیگ ایران باشد که این مسئله کمی عجیب است.
