نمایش رونالدو در این دوره از مسابقات شباهتی به آن رونالدو دوره‌های قبل و رونالدویی که زمانی بهترین جهان بود، نداشت. مشخصاً کریستیانو رونالدو نزول کرده، درست مانند بازی پرتغال در مرحله یک‌هشتم نهایی مقابل اسلوونی؛ رونالدو در حسرت خودش گم شده بود، نبرد کهکشانی شکست خورده در سیاهچاله نفس یک مرد، شاید بهتر بود کریستیانو رونالدو به نفع خود از تیم پرتغال بازنشسته شود و میراث خود را با ندانستن زمان بازنشستگی تهدید نمی‌کرد. پرتغال در نهایت بهای تلاش برای کنار گذاشتن یک کاپیتان از اوج قدرت خود را پرداخت و تیمی مملو از استعدادهای کلاس جهانی در ضربات پنالتی مقابل فرانسه حذف شد. کمتر از 24 ساعت بعد، انگلیس تقریباً به همان سرنوشت تسلیم شد و با وجود شواهد روشنی که در مقابل آنها وجود داشت که نشان می‌داد به هری کین در برابر سوئیس ایمان کورکورانه‌ای داشت. کین و رونالدو ممکن است از بسیاری جهات شخصیت‌های متضادی باشند، به طوری که مهاجم انگلیسی به نظر می‌رسد شخصیتی بسیار متواضع‌تر از منیت بلند همتای پرتغالی‌اش داشته باشد اما برخی شباهت‌های آشکار نیز بین آنها وجود دارد. آنها هر دو کاپیتان تیم‌های ملی و بهترین گلزنان تاریخ کشورشان هستند. آنها هر کدام کفش طلا را در یک تورنمنت بزرگ به دست آورده‌اند و تیم خود را به فینال یک یورو رسانده‌اند به طوری که جایگاه آنها در تالار مشاهیر کشورشان از قبل تضمین شده است.
با این حال، آنها تیم‌های خود را در این مسابقات پایین کشیده‌اند و به‌رغم نشانه‌های آشکار افول، مربیان هر دو بر حفظ آنها در ترکیب تا زمانی که ممکن است، اصرار دارند و در نتیجه حضور آنها، عملکرد کلی تیم‌شان به خطر افتاده است. کین به صراحت اعلام کرد که برای رویارویی با هلند آماده خواهد بود اما به نفع انگلیس است که از روی نیمکت شروع کند. اولی واتکینز شانس بیشتری برای حضور در ویرجیل ون دایک و همچنین استفان دی وریج که هر دو 32 ساله هستند، خواهند داشت و خط دفاع هلند را خسته خواهد کرد، سپس با فرسودگی آنها در اواخر بازی یا در وقت اضافه، کین می‌تواند به میدان بیایید و کار را یکسره کند.
