در جدیدترین برآوردهای کنفدراسیون فوتبال آسیا (AFC) از لیگ‌های این قاره، لیگ برتر کشورمان صاحب رتبه پنجم شناخته شده اما به نظر می‌رسد این نهاد قاره‌ای با ما سر شوخی دارد.
نه تنها قریب به نیمی از تیم‌های این لیگ نتوانسته‌اند مجوزهای حرفه‌ای را کسب کنند و غیر‌استاندارد تلقی شده‌اند بلکه « لیگ یک » ایران با وضعی ۱۰۰ درجه بدتر انباشته از تیم‌هایی است که از مؤلفه‌های اولیه حرفه‌ای هم بی‌بهره‌اند و از هم‌اکنون به چهار – پنج باشگاه این لیگ ابلاغ شده که برای انجام دیدارهای خانگی فصل بعدشان به استادیومی بجز ورزشگاه‌های قبلی که به آنها رجوع می‌کردند، روی بیاورند، زیرا آن استادیوم‌ها یا چمن مصنوعی دارند یا استاندارد نیستند. در لیگ برتر تعدد مشکلات از اینها بسیار فراتر می‌رود. فصل پیش فزون‌تر از ۹۵ درصد مسابقبات بدون VAR (سیستم داوری ویدیویی) برگزار شد، ولی در چند دیدار مهم از این سیستم استفاده صورت گرفت و همین مسأله یکدستی قضاوت‌ها را از لیگ گرفت. قانونی که به عنوان «سقف مخارج عمومی» وضع شده بود، از سوی ۷-۸ باشگاه لیگ به وضوح نادیده گرفته شد و بازیکنانی توسط این باشگاه‌ها استخدام شدند که قیمت مجموع آنها از رقم ذکر شده به‌عنوان حداکثر «مخارج عمومی» باشگاه‌ها فراتر می‌رفت و در عمل مجازات ماندگار و شایسته‌ای هم در مورد آنها اعمال نشد. بحث مالکیت خصوصی یا دولتی هم در اکثر باشگاه‌ها مبهم باقی ماند و نه تنها تفکیک مالکیت سرخابی‌ها بسیار دیر صورت گرفت بلکه هرگز مشخص و تفهیم عمومی نشد که آیا پولی که کارخانه‌های بزرگ تولیدی کشورمان صرف تیمداری می‌کنند، قانونی هست یا خیر و اگر پول آن از درون دولت می‌آید (که البته می‌آید) AFC چگونه می‌تواند عدم رعایت قواعد مربوط به لزوم مستقل و خودکفا و خصوصی بودن باشگاه‌های حاضر در لیگ ما را نادیده بگیرد.
تأدیب اخلاقی یا ثروت‌اندوزی؟!
مشکلات مالی عظیم سه چهارم تیم‌های حاضر در لیگ برتر، دوره بیست‌و‌سوم این پیکارها را دچار انواع حاشیه‌ها کرد و بازیکنان را که حقوق‌شان را دیر به دیر و ناقص دریافت می‌کردند، رودرروی مدیران باشگاه‌ها و مدیران را روبه‌روی سازمان لیگ قرار داد. هواداران سرخابی‌های تهران هم که خود را تافته جدابافته می‌دانند، در هر فرصتی به سوی وزارت ورزش لشکرکشی و مقابل ساختمان این وزارتخانه تظاهرات می‌کردند تا به روند گردش کج و معوج امور در این باشگاه‌ها ایراد بگیرند و خواستار بهبودی هرچه سریع‌تر اوضاع شوند. سازمان لیگ هم با اعمال یکسری مجازات‌های مالی سنگین برای تیم‌هایی که به اعتقاد این سازمان قواعد انضباطی و اجرایی لیگ را زیر پا گذاشته بودند، این باور را به‌وجود آورد که درصدد تأدیب تیم‌های خاطی و بهسازی رفتارها در لیگ نیست و فقط می‌خواهد انبان خود را تا سرحد امکان پرپول‌تر کند.
واقعاً هنرمند هستید
این اتهام زمانی تشدید شد که دو – سه مربی شاغل در لیگ به سبب انتقاد از نحوه‌های اجرایی این مسابقات و نادیده گرفته شدن برخی اشتباهات داوری بین 2 تا 5 میلیارد تومان جریمه نقدی شدند. این در حالی بود که ایرادگیری مدیران و مربیان باشگاه‌ها از طرق اجرایی لیگ تا به آن حد پیش رفته بود که حتی می‌گفتند چرا بازی فلان رقیب ما باید دو ساعت زودتر از مسابقه ما برگزار شود و به چه سبب داوری را برای ما در نظر گرفته‌اند که دو سه سال پیش در بهمان دیدار حق ما را تضییع کرده است.
لیگی که در بعضی باشگاه‌های آن سرمربی چشم دیدن مدیر را ندارد (و بالعکس) و برخی بازیکنان در مصاحبه‌های خود هرچه به زبان‌شان می‌رسد، در نفی این و آن می‌گویند، سزاوار هر رتبه و هر چیزی هست، بجز پنجم برشمرده شدن در آسیا. به همین خاطر است که باید مجدداً تصریح کرد که شاید AFC فقط از سر مزاح چنین جایگاهی را به لیگ ایران ارزانی داشته است. شاید هم آنها می‌خواهند به ما بگویند واقعاً هنرمندید که توانسته‌اید با این همه عیب لیگ‌تان را به پایان برسانید و پیش از پایان، از ریشه و پایه منهدم نشده‌اید!
