نمایش پرسپولیس مقابل پیکان یکی از کم نقص‌ترین و ایده‌آل‌ترین بازی‌هایی بود که این تیم در طول فصل جاری ارائه داد چراکه هم در فاز حمله توانایی و پتانسیل بالایی داشت و هم در فاز دفاع کمترین موقعیت را به حریف داد و البته کلین‌شیت هم کرد.
پرسپولیس با همان سیستم چهار دو سه یک مدنظر اوسمار در نیم‌فصل دوم مقابل پیکان جوان و تیمی که دو بالانشین جدول را شکست داد و با روحیه‌ای فزاینده به مصاف سرخ‌ها آمده بود از همان ابتدا نبض بازی را در دست گرفت و فوتبالی ارائه داد که هواداران این تیم دنبالش هستند.
فوتبالی مبتنی بر مالکیت بالای توپ، تعدد کارهای ترکیبی، استفاده از تمام فضاهای زمین برای خلق موقعیت و البته آنچه که اوسمار به تیم یحیی اضافه کرده و در بازی‌های اخیر نمود داشته است.
سرعت انتقال بالای توپ از دفاع به حمله همان چیزی است که پرسپولیس را این هفته‌ها تماشایی‌تر و مهیج‌تر کرده تا جایی‌که در هر بازی می‌توان تعدد حملات این تیم را نشانه‌ای بر بالا رفتن کیفیت سرخ‌ها در فاز حمله دانست.
در آمار پایانی هر بازی طی مسابقات اروپایی یک آیتم مهم به عنوان Attempt یا همان پی‌ریزی حمله به بیننده ارائه می‌شود که متأسفانه در سایت‌های آماری فوتبال ایران به آن پرداخته نشده است.
Attempt نشان‌دهنده پی‌ریزی حملات یک تیم در طول مسابقه است و با شوت، شوت در چارچوب و شانس گل آماری متفاوت از بازی ارائه می‌دهد.
این آمار به نوعی نشان دهنده میل و اشتیاق تیم برای خلق موقعیت است که البته می‌تواند تبدیل به موقعیت و شانس گل شود اما لزوما اینگونه نمی‌شود.
این درست اتفاقی بود که در نمایش پرسپولیس مقابل تیم رضا عنایتی عیان بود. مطابق انتظار مالکیت بالای 59 درصدی نشان می‌داد تیم اوسمار سوار بر بازی است و البته خوب و درست باز می‌شود، سرعت انتقال از دفاع به حمله بالاست، فضاها به درستی پیدا می‌شود و حرکات هماهنگ و حساب شده به نظر می‌رسد.
نتیجه این کار گروهی جذاب و بالا آمدن در کمترین زمان ممکن در نمای کلی تیم اوسمار را جذاب‌تر از نیم فصل اول نشان می‌دهد و تعدد این حرکات حتی اگر منجر به موقعیت نشود کاری می‌کند تا در میانه مسابقه تماشاگران داخل ورزشگاه نام مرد برزیلی را به عنوان مربی‌ای که اثری مثبت روی تیم گذاشته فریاد بزنند.
نتیجه مالکیت بالا و میل و اشتیاق فراوان تیم برای حمله، حمله و دوباره حمله، پرسپولیس اوسمار را شبیه همان چیزی کرده که هواداران قدیمی با حسرت درباره‌اش صحبت می‌کردند. تیمی که حریف را در لاک خود حبس کند و آنقدر بکوبد و بکوبد که زیر این حملات بالاخره جایی وا بدهد و بعد از فروپاشی ساختارش دنبال رسیدن به گل‌های بعدی باشد.
تیم اوسمار البته تا میانه این راه را خوب پیش می‌رود اما انگار تا رسیدن به فرم رویایی مد نظر مربی برزیلی و هواداران ایده‌آلی است که قهرمانی را با فوتبال زیبا می‌خواهند چیزی کم دارد.
به نظر می‌رسد اگر روی آیتم Attempt یا همان پی‌ریزی حمله دقیق شویم احتمالا پرسپولیس در همین نود دقیقه بازی با پیکان رکورد این آیتم را در لیگ برتر این فصل شکسته و با اینکه چنین آیتمی در سایت‌های آماری فوتبال ایران ارائه نمی‌شود با مرور جریان بازی و برخی آیتم‌های دیگر می‌توان در این باره نظر صریح‌تری داشت.
پرسپولیس مقابل پیکان 21 شوت زده و با آنچه در میدان مسابقه اتفاق افتاد می‌توان حدس زد که با توجه به فرصت سوزی‌ها و حملاتی که منجر به شوت نشده این تیم حداقل دو برابر این تعداد شوت، attempt یا پی‌ریزی حمله داشته است. این یعنی که پرسپولیس به‌صورت میانگین تقریبا هر دو سه دقیقه یک بار در تدارک حمله بوده و هیچ‌گاه از تک و تا نیفتاده است.
این مهم حاوی دو نکته ویژه است؛ اول اینکه این تیم به لحاظ بدنی و جسمانی آنقدر توانمند شده که بعد از تلاش‌های مکرر در فاز حمله حتی برای دقایقی کوتاه عقب نمی‌نشیند و از بالا بازی کردن که محصول آن تعدد حملات موثر بوده خسته نمی‌شود.
نکته دوم اشتیاق پرسپولیس برای ارائه بازی تهاجمی است و این میل بالا و سیری ناپذیر است که کاری کرده تا مدل بازی این تیم با فلسفه باشگاه و آنچه به صورت تاریخی با آن نهادینه شده همخوانی داشته باشد.
با وجود این جذابیت‌ها و کیفیت چشمگیر تیم در فاز حمله اگر attempt در نهایت به شوت، شوت در چارچوب و خلق موقعیت قطعی گل منجر نشود این زنجیره ناقص می‌ماند، همان‌گونه مقابل پیکان چیزی حدود 30 حرکات تهاجمی در نهایت منجر به فقط شش شوت در چارچوب شد که شاید نیمی از آنها موقعیت قطعی گلزنی به حساب می‌آمد.
به نظر می‌رسد پرسپولیس برای خلق موقعیت استاندارد با تعدد حملاتش در باکس محوطه جریمه حریف چیزهایی کم دارد. مثلا اینکه بازیکن صاحب توپ در لحظه طلایی ارسال پاس نهایی یا خست به خرج می‌دهد و با خودخواهی اقدام به زدن ضربه می‌کند یا در جایی که باید خودخواه باشد و شوت بزند، پاس می‌دهد و در ارسال پاس نهایی دقت، کیفیت و تمرکز لازم را ندارد. این اتفاقی بود که در نمایش برتر پرسپولیس مقابل پیکان بارها اتفاق افتاد و نتیجه نهایی تناسبی با کیفیت بازی پرسپولیس و تعداد حملاتش نداشت به‌خصوص که یک گل این تیم هم از روی نقطه پنالتی به دست آمد.
به نظر می‌رسد چنانچه روند پیشرفت تیم اوسمار در فاز حمله و فرمی که به آن رسیده تداوم داشته باشد و این برزیلی با تمرکز روی ارسال پاس نهایی و ضربات آخر بازیکنان فاز حمله نیز تیمش را رشد دهد این نمایش‌های هیجان‌انگیز با پیروزی‌های راحت‌تر و قاطع‌تری همراه خواهد شد و می‌تواند کار پرسپولیس را در مسیر رسیدن به هدفش تسریع کند.
