بازگشت جواد نکونام به نشست خبری، بار دیگر با اظهارات تند و تیز و بحث‌برانگیز او همراه بود. بعد از پیروزی دشوار و نزدیک استقلال تهران مقابل همنام خوزستانی، نکونام ترجیح داد به سکوت چندهفته‌ای‌اش پایان بدهد و با حضور در کنفرانس، پاسخگوی خبرنگاران باشد. با این حال، بیش از آنکه در اهواز دیالوگی شکل بگیرد، شاهد یک مونولوگ تکراری از سوی سرمربی استقلال بودیم؛ حرف‌هایی شبیه به همیشه که تم اصلی‌اش را دست‌خالی جواد و کارشکنی‌های مدیریت باشگاه تشکیل می‌داد. نکونام در تازه‌ترین اظهاراتش به‌شدت روی تنهایی خودش پافشاری کرد و کار را به جایی رساند که گفت هر کسی از داخل باشگاه انتظار قهرمانی از تیم داشته باشد، دارد خیانت می‌کند.
سخنان جواد بازتاب‌های چندان مثبتی به همراه نداشت اما ۲عامل مانع از آن شد که عمده هواداران استقلال خیلی هم مته به خشخاش بگذارند و بر سرمربی تیم محبوبشان سخت بگیرند؛ یکی آنکه به هر حال استقلال با امتیازات کامل از میدان بیرون آمده بود و دیگری اینکه نزدیک دربی هستیم و آنها نمی‌خواهند تیم به حاشیه کشیده شود. در عین حال اما در کامنت‌های جسته و گریخته هواداران می‌شد رد پای دلخوری آنها را دید؛ اینکه چرا جواد به جای اعتمادبه‌نفس‌دادن به بازیکنان تیمش، به نوعی در حال تضعیف آنهاست و این حس را می‌دهد که مهره‌های فعلی‌اش برای کسب موفقیتی بزرگ ناکافی هستند؟
می‌شود حدس زد که فلسفه نکونام از بیان مکرر این مطالب، کاستن فشار از روی خودش و بازیکنانش است اما او باید بداند مرز باریکی وجود دارد بین این داستان و تضعیف و تحقیر بازیکنان. اگر شما دائم بگویی ما بضاعت نداریم، ممکن است مخصوصا سر بزنگاه‌ها، شاگردانت واقعا تصور کنند چیزی در چنته ندارند و این اعتمادبه‌نفس پایین، کار دست تیم بدهد. به هر حال، همیشه از تیم‌هایی مثل پرسپولیس و استقلال انتظار قهرمانی می‌رود و این رویا نمی‌تواند خائنانه باشد. به علاوه استقلال همین حالا هم غیر از ملی‌پوشانی مثل حسین حسینی، روزبه چشمی و ابوالفضل جلالی، بازیکنان مهم دیگری از قبیل محمدحسین مرادمند، آرمین سهرابیان، رافائل سیلوا، آرش رضاوند، ماشاریپوف، پیمان بابایی، گوستاوو بلانکو و... را در اختیار دارد. پرسش اینجاست که مگر این تیم چقدر با تیم فرهاد مجیدی که ۲فصل پیش بدون باخت قهرمان شد، فرق دارد؟ چطور پروراندن آن رویا در آن زمان «خیانت» به شمار نمی‌رفت؟
