کاروان ورزشی چین در پایان روز نخست بازی‌های آسیایی هانگژو با ۲۰ مدال طلا، ۷ نقره و ۳ برنز (۳۰ مدال) در جایگاه نخست رده‌بندی مدالی قرار گرفت. کاروان کره با ۵ طلا، ۴ نقره و ۵ برنز در مکان دوم و ژاپنی‌ها با ۲ طلا، ۷ نقره و ۵ برنز در جایگاه‌های دوم و سوم قرار گرفتند. کاروان ورزشی ایران هم با یک نقره و یک برنز در جایگاه دهم بازی‌های آسیایی هانگژو ایستاد. چین از همین روز اول کار را تمام کرد!
پرجمعیت‌ترین کشور دنیا مشکلی به نام بضاعت انسانی یا کمبود استعداد ندارد اما به هر میزان که جمعیت بیشتر باشد، آوردن امکانات نیز سخت‌تر می‌شود. بحث آموزش، تمهیدات پزشکی و اعزام این همه نیرو بودجه‌ای بسیار می‌طلبد.
چین در دهه ۷۰ میلادی با درک شرایط دنیای آینده شروع به سرمایه‌گذاری در ورزش کرد. آنها در کمتر از سه دهه به جایی رسیدند که اقتدار آمریکا و روسیه در صدر جدول مدال‌های المپیک را به چالش کشیدند.
با آغاز هزاره سوم دیگر این چین بود که با اقتدار در صدر ورزش دنیا نشست و حالا زور قدرت‌ها هم به این کشور نمی‌رسد! فکر کنید این جایگاه و موفقیت چین در ورزش چه تبلیغی برای این کشور شد؟ رشد اقتصادی و برتری فرهنگ این کشور به تهدیدی بزرگ برای غرب نیز تبدیل شده است!
البته که ورزش تنها یک الگو یا مدل برای معرفی نوعی از مدیریت است اما چین در تمام عرصه‌ها همین اقتدار مدیریتی را به نمایش گذاشته و حال میبینیم که این کشور در ورزش آسیا به کجا رسیده است.
چینی‌ها تقریباً از ۲۰ سال قبل جایگاه ژاپن در صدر جدول مدال‌های بازی‌های آسیایی را گرفتند. سپس فاصله خود با ژاپن و کره جنوبی را بیشتر کردند و کار به جایی رسید که امروز میبینیم در همان روز اول بازی‌ها چین چه فاصله وحشتناکی با سایر کشورها ایجاد کرده که اگر تمام بقیه رقبا هم با یکدیگر متحد شوند خطری برای این کشور نخواهد بود!
طی سال‌های اخیر روابط سیاسی و اقتصادی ایران با چین به بهترین سطح خود رسیده و چقدر حیف که ورزش نمی‌تواند از تجربه و دانش چینی‌ها برای پیشرفت خود استفاده کند.
ایران مهد استعداد است و با حداقل امکانات در دنیای ورزش خودنمایی می‌کند. ما در رشته‌های ابرقدرت جهانی هستیم که چینی‌ها هنوز هم بعد این همه کار به ما نرسیدند. پس یک لحظه تصور کنید اگر از تجربه آنها در به وجود آوردن رشته‌های دیگر و سپس توانمند شدن در آن رشته‌ها استفاده کنیم، ورزش ایران به کدام قله‌ها که نخواهد رسید....
