پپ گواردیولا پس از ۱۲ سال از آخرین مرتبه‌ای که طعم موفقیت در لیگ قهرمانان اروپا را چشید، قهرمان این رقابت‌ها شد.
منچسترسیتی – اینتر؛ فینالی بود که شانس‌های روشنی نداشت. سیستم ۲-۳-۵ اینتر، سیتی گواردیولا را ناامید کرد که نتوانست در طول بازی به ریتم و جریان عادی خودش وارد شود. نیمه اول بدون گل همراه با مصدومیت کوین دی‌بروینه فشار را بر سیتی افزایش داد.
از آنجایی که در بسیاری از موارد در طول سال‌ها به طور دردناکی سیتی کوتاه آمده بود، این حس وجود داشت که شاید این تیم یک مرتبه دیگر در خط پایان زمین بخورد. این فینال خاطرات ۲ سال پیش را زنده کرد، زمانی که تیم گواردیولا نتوانست بهترین عملکردش را در فینال ارائه کند و در نهایت با یک گل به چلسی باخت. اما رودری تنها گل بازی را در اواسط نیمه دوم وارد دروازه اینتر کرد و آن‌ها بردی به‌یادماندنی برای ثبیت سه‌گانه به‌دست آوردند.
در ادامه ۴ تصمیم کلیدی گواردیولا که به سیتی کمک کرد تا بازی را ببرد، را مرور خواهیم کرد.
خبری از تفکر بیش از حد پپ نبود
دو سال پیش گواردیولا به طرز شگفت‌انگیزی رودری را از ترکیب اصلی سیتی حذف کرد. این بدان معنا بود که ایلکای گوندوغان که به نقش هافبک نفوذی عادت کرده بود، تنها هافبک دفاعی مقابل چلسی بود که با دو هافبک تهاجمی بازی می‌کرد. شاید خیلی ساده باشد که بگوییم پاس‌گل پیروزی‌بخش چلسی که توسط کای هاورتس به ثمر رسید درست از فضایی عبور کرد که رودری باید آن را اشغال می‌کرد، اما حذف بازیکن اسپانیایی این مشکل را به‌وجود آورد و باعث شد تا پپ گواردیولا به طور مکرر «بیش از حد» روی بازی‌های بزرگ اروپایی فکر کند.
در استانبول اینطور نبود؛ سیتی با سیستم معمولی‌اش ۱-۴-۲-۳ بازی کرد و جان استونز به نقش خود در خط هافبک ادامه دارد. گواردیولا هم مجبور نشد برای اثبات موفقیت‌هایش با مخالفانش سازش کند.
اختلال دی‌بروینه
در حالی که ۱۰ دقیقه از نیمه اول باقی مانده بود، گواردیولا دچار سردرد شد. کوین دی‌بروینه مترونوم هجومی تیم مصدوم شد و نتوانست به کارش ادامه دهد تا فیل فودن جانشین ستاره بلژیکی شود. فودن را می‌توان مستقیم‌ترین جانشین دی‌بروینه دانست. ملی‌پوش انگلیسی همه‌کاره‌است، می‌تواند در مرکز بازی کند اما بیشتر در موقعیت‌های وسیع‌تری برای سیتی استفاده می‌شود. گواردیولا او را به ریاض محرز (برناردو سیلوا از جناح راست تأثیر می‌گذاشت و می‌توانست به مرکز انتقال داده شود) و خولیان آلوارس ترجیح داد. آلوارس مهاجم آرژانتینی شکل بازی سیتی را تغییر می‌داد و آن‌ها را تهدید می‌کرد که هالند نقشی خنثی ایفا کند. اما فودن برای کمک به برهم زدن شکل بازی اینتر با حرکاتش و یافتن فضای خالی اطراف محوطه جریمه انتخاب شد. این حرکتی بود که گواردیولا برای اثبات ترکیب اصلی‌اش انجام داد.
تصمیم واکر
یکی از انتخاب‌های شگفت‌انگیز گواردیولا قبل از شروع فینال لیگ قهرمانان حذف کایل واکر بود. مدافع راست انگلیسی در این فصل مشکل مصدومیت داشت که زمان بازی‌اش را محدودتر کرده بود، اما این مشکل را برای فینال نداشت و صرفاً بیرون بودن او تصمیم شخص گواردیولا بود. گواردیولا در پاسخ به سؤالی در مورد این تصمیم گفت: «او می‌توانست در ترکیب باشد. واقعاً تصمیم گرفتن سخت بود. برای روشی که می‌خواهیم دفاع و حمله کنیم، به بازیکن نوع دیگری نیاز داشتیم. این تنها دلیلش بود.»
بازگشت ناتان آکه به آمادگی باعث شد که او به ترکیب سه نفره دفاعی برگردد که جان استونز هم می‌توانست آنجا بازی کند، در حالی که مانوئل آکانجی جایگاهش را حفظ کرد و از سمت چپ دفاع که آکه آن را اشغال کرده بود، به سمت راست حرکت کرد. دارایی اصلی واکر سرعت اوست که اغلب برای جبران عقب‌ماندگی سیتی استفاده می‌شود، اما پپ تصمیم گرفت که این موضوع مقابل اینتر که بازی را با ادین ژکوی ۳۷ ساله شروع کرد، اهمیت کمتری دارد.
پیام ساده پپ
این مسابقه تا مدت‌ها به سمت تساوی بدون‌گل در پیچ و خم بود. مدام شنیده می‌شد که مربی در تمام طول بازی بر سر بازیکنانش فریاد می‌زند و «آرامش» می‌خواهد. پیش از بازی گواردیولا در کنفرانس مطبوعاتی گفت: «وقتی مقابل یک تیم ایتالیایی بازی بدون‌گل می‌شود، احساس می‌کنید در حال شکست خوردن هستید، در حالی که نباید اینطور باشد.»
صبوری و تأثیر آرامش کنار زمین به اندازه دستورالعمل‌های تاکتیکی خاص برای سیتی در این بازی نکته کلیدی بود. تیم در آستانه قهرمانی قرار داشت و این پیام‌ها برای پیش بردن روند بازی و نه چیز دیگری، ضروری به نظر می‌رسید.
