از همین حالا مشخص است که بزرگ‌ترین چالش پیش روی کارلوس کی‌روش در جام جهانی ارنج نهایی تیم ملی مخصوصا ساختار دفاعی است. به این دلیل که تکلیف خط حمله و آرایش مهاجمان تا حدی روشن است، اما از آنجایی که رقبای ایران شکل‌های مختلفی از بازی را به کار می‌گیرند و ایران معمولا شکلی از بازی واکنشی را در دستور کار قرار می‌دهد، احتمالا سرمربی تیم ملی نیز شکل‌های مختلفی از دفاع را برای مقابله با رقبا استفاده خواهد کرد.
ایران با سیستم چهار دفاعه بازی می‌کند درست مثل امریکا. فرق ایران و امریکا در این است که شاگردان کی‌روش با سیستم پایه ۱-۳-۲-۴ وارد زمین می‌شوند و ایالات متحده با سیستم پایه ۳-۳-۴. اما انگلیس و ولز از سیستم سه‌دفاعه با تمرکز روی وینگر‌ها استفاده می‌کنند. تفاوت انگلیس و ولز در این است که یاران گرت بیل بیشتر متمایل به ۱-۶-۳ هستند و سه شیر‌ها بیشتر متمایل به ۳-۴-۳ یا ۲-۵-۳. طبیعی است که برای مقابله با هرکدام از این تیم‌ها نفرات مختلفی به کار گرفته شوند. به عنوان مثال وقتی قرار است وینگر‌های ویرانگر انگلیس مهار شوند بازیکنانی مورد استفاده قرار می‌گیرند که سریع‌تر باشند و وقتی قرار است عمق دفاع ایران هدف قرار بگیرد تمرکز بیشتر روی نفراتی است که مستحکم‌تر هستند؛ بنابراین باید انتظار داشت که در سه بازی مرحله گروهی تغییراتی در ترکیب اصلی تیم ملی مشاهده شود.
همچنین نباید فراموش کرد که کی‌روش در دوبازی دوستانه ایران مقابل سنگال و اروگوئه شکلی از بازی را به کار گرفته که در آن علاوه بر چهار دفاع و دو هافبک تدافعی، دو وینگر در کار‌های دفاعی شرکت کنند و مخصوصا نیم‌فضا‌ها را پوشش دهند. این بخش مهمی از معمای مشخص شدن نفرات فیکس تیم ملی را حل می‌کند. همین طور به اصرار مرد پرتغالی به عدم استفاده همزمان از طارمی و آزمون هم باید توجه کرد. اقدامی که حالا تبدیل به یک علامت سوال بزرگ هم برای هواداران داخلی هم رقبا شده است. آیا آزمون مهاجم نوک خواهد بود و طارمی وینگر نظیر آنچه در جام جهانی ۲۰۱۸ رقم خورد یا وضعیت به گونه‌ای دیگر پیش خواهد رفت؟ مشکلی که در این زمینه وجود دارد مصدومیت سردار آزمون است که باعث شد او بیش از یک ماه از شرایط بازی دور شود و حالا که به اردوی تیم ملی در قطر اضافه شده مشخص نیست می‌تواند از نخستین بازی ایران در ترکیب قرار بگیرد یا خیر.
به‌طور کلی می‌توان حدس زد تا این لحظه حضور علیرضا بیرانوند درون دروازه ایران قطعی است. در بین مدافعین میانی هم حضور حسین کنعانی‌زادگان قطعی به نظر می‌رسد. بازیکنی که هم در نبرد‌های هوایی موفق است هم در کورس‌ها جا نمی‌ماند هم قابلیت بازی‌سازی با پاس‌های بلند را دارد. کنعانی‌زادگان یکی از مدافعان مورد علاقه کی‌روش به حساب می‌آید. انتخاب زوج این مدافع ممکن است بسته به رقیب ایران تغییر کند. در حالت عادی می‌شد حدس زد که شجاع خلیل‌زاده که سال‌ها در پرسپولیس و سپس در لیگ ستارگان قطر کنار کنعانی‌زادگان بازی کرده، به میدان برود، اما کی‌روش گزینه‌های جذاب دیگری نظیر پورعلی گنجی و حسینی را هم در اختیار دارد. در سمت راست خط دفاعی با وجود حضور صادق محرمی در لیگ قهرمانان این فصل و تنه به تنه شدن با بسیاری از ستاره‌های فوتبال اروپا از جمله ستاره‌های تیم ملی انگلیس به نظر می‌رسد انتخاب اول کی‌روش رامین رضاییان باشد. در سمت چپ هم کی‌روش روی سرعت میلاد محمدی حساب باز خواهد کرد با ذکر این نکته که احسان حاج صفی هم یک گزینه قوی برای این پست است.
با مصدومیت امید ابراهیمی معادلات خط میانی ایران تا حدی تغییر خواهد کرد. در بخش دفاعی حضور سعید عزت‌اللهی با توجه به فیزیک مناسب و موفقیت در نبرد‌های هوایی و تسلط روی توپ قطعی است. اما انتخاب زوج او از میان احمد نوراللهی، علی کریمی و روزبه چشمی بستگی به تیم رقیب خواهد داشت. گرچه شانس احمد نور برای فیکس بودن بیشتر است.
برای سه وینگر انتخابی دست کی‌روش خیلی باز است. وحید امیری یکی از بازیکنانی است که در ترکیب اصلی قرار خواهد گرفت. چرا که او توانایی بار‌ها و بار‌ها دویدن طول زمین را دارد و هم در کار‌های دفاعی موفق ظاهر می‌شود و هم کار‌های دفاعی. علیرضا جهانبخش هم دیگر فیکس تیم ملی خواهد بود. در نهایت آنچه باقی می‌ماند انتخاب کی‌روش میان استفاده همزمان از طارمی و آزمون است یا به‌کار‌گیری یکی از این دو بازیکن به عنوان یار فیکس. این هم احتمالا بر اساس چینش تیم رقیب خواهد بود، اما تا حد زیادی فیکس بودن طارمی به عنوان آماده‌ترین بازیکن حال حاضر فوتبال ایران قطعی است.
