دل‌مان برای ملوان حسابی تنگ شده است؛ ملوانی که 3 بار قهرمان جام حذفی کشور شد و همیشه در لیگ برتر تیمی قلدر بود و به هیچ حریفی باج نمی‌داد و بیشتر از هر تیمی شبیه تیم‌های انگلیسی بازی می‌کرد. قدیمی‌ترها ملوانی را به یاد می‌آورند که بهمن صالح‌نیا سرمربی‌اش بود و ستاره‌هایی چون سیروس قایقران، نادر عزت‌اللهی، جواد گروهی، محمد حبیبی، قدیر بحری، پورغلامی و... را داشت. از آن سال‌ها البته خیلی گذشته ولی خب حسابی جای ملوان در لیگ برتر خالی است. ما حتی دل‌مان برای همان ملوانی که سیدجلال و پژمان و مازیار را داشت هم تنگ شده؛ پژمان و مازیاری که حالا یکی مدیرعامل است و دیگری سرمربی.
ملوان در زمان اسکوچیچ هم جرقه‌هایی زد و دوباره دوستدارانش را امیدوار کرد؛ همان تیمی که 4 گل به استقلال زد و قد علم کرد اما بعد از آن دوباره روزهای تلخ شروع شد. واقعیت قضیه این است که در تمام این سال‌ها مشکلات مالی و مدیریتی بیش از هر چیز دیگری بندرنشینان را آزار داده اما به هر دلیل فوتبال‌دوستان دیگر دوست ندارند ملوان را در لیگ یک و آن هم در پایین جدول لیگ یک تماشا کنند. ملوان دوست‌داشتنی فوتبال ایران باید دوباره قد بکشد و به سطح اول فوتبال کشورمان برسد. ملوان باید به لیگ برتر بیاید و حتی آنجا هم یقه بزرگان را بگیرد. مگر نساجی این کار را نکرد؟ مگر تراکتور قهرمان جام حذفی نشد؟ اگر تراکتور در همه تاریخش ۲ بار قهرمان حذفی شده، ملوان سه بار این عنوان را به دست آورده و البته ملوان هم مثل تراکتور و نساجی، صنعت نفت و... کلی تماشاگر دارد که آماده‌اند بعد از نابودی کرونا دوباره ورزشگاه‌ها را پر کنند. ملوان اگر نتیجه بگیرد و بالا بیاید مسلماً در ورزشگاه تختی انزلی جایی برای سوزن انداختن نخواهد بود اما اینها همه شرط دارد. ملوان اولاً باید برای قهرمانی در لیگ یک بسته شود و دوماً باید همه‌جوره حمایت شود وگرنه خبری از صعود نخواهد بود.
در میان تمام تیم‌هایی که جای‌شان در لیگ برتر فوتبال ایران خالی است، ملوان اسم بزرگتری دارد و تیم ریشه‌دارتری است و واقعاً حیف است این تیم قدیمی و محبوب دوباره بخواهد در همان لیگ یک دست و پا بزند. انزلی که هیچ، همه فوتبال ایران می‌داند ملوان یک تیم لیگ برتری است نه تیمی برای لیگ‌های پایین‌تر و بازی‌های معمولی.
