درحالی که استقلالی‌ها می‌گویند توجه وزارت ورزش و... فقط به پرسپولیس است و هوای این تیم را دارند، یحیی گل‌محمدی صراحتاً به خبرنگاران گفته انگار پرسپولیس بی‌صاحب و یتیم است! مدل اختلافات آشکار یحیی با رسول‌پناه شبیه اختلافات تمام‌نشدنی فرهاد مجیدی با احمد سعادتمند است که دودش صاف رفت توی چشم استقلال و بیرون هم نیامد! صد بار نوشتیم سعادتمند با مجیدی و اعضای هیئت مدیره استقلال با هم اختلافات زیادی دارند اما خب دوستان به‌جای حل اختلافات نوشته‌های ما را تکذیب کردند. الان هم معلوم نیست در پرسپولیس چه‌خبر است که در تمام مصاحبه‌های گل‌محمدی نیش و کنایه به رسول‌پناه دیده می‌شود و آشکارا مشخص است که مشکل طرفین به این راحتی‌ها قابل حل نیست. حتی اگر بپذیریم یحیی دست پیش را گرفته که پس نیفتد و حتی اگر بنا را بر زیاده‌خواهی او بگذاریم باز هم نمی‌توانیم از کنار ضعف مدیریت پرسپولیس بی‌تفاوت بگذریم. اینکه بازیکنان پرسپولیس هم مدام شاکی هستند و مشکل برانکو هم که حداقل تا این لحظه حل نشده است.
سؤال مهم افکار عمومی در مورد پرسپولیس و استقلال این است که وقتی بازیکنان با قراردادهای ۲، ۳ میلیاردی سال قبل اعتصاب می‌کنند، امسال مدیران باشگاه چطور می‌خواهند پاسخگوی قراردادهای ۷، ۸ میلیاردی باشند؟ چطور می‌شود که بازیکن ضعیف استقلال قراردادش ناگهان از ۲ میلیارد به ۸ میلیارد تومان می‌رسد و قرارداد آن دیگری را پاره می‌کنند تا ۲ ساله ۱۴ میلیارد ببندند؟ این قراردادهای سالی ۷، ۸ میلیارد براساس چه متر و معیاری است و چگونه توجیه می‌شود؟ آیا مدیران باشگاه‌ها از کیسه خلیفه می‌بخشند که این‌قدر راحت قراردادها را ۴ برابر می‌کنند. الان اگر شجاع خلیل‌زاده می‌گوید من دوبرابر می‌خواهم خب از نظر فنی خوب است و تعصبش را هم به پرسپولیس ثابت کرده اما آیا در همین پرسپولیس قرارداد تمام بازیکنان باید دوبرابر شود؟ واقعاً کدام آدم عاقلی می‌پذیرد قرارداد فلان مدافع استقلال که سال تا سال محروم و مصدوم است ۴برابر شود؟ چه کسی باید جلوی این بلبشوی مالی را بگیرد؟ نتیجه این خاصه‌خرجی‌ها همین اعتصاب‌هایی است که نمونه‌اش را دیروز در پرسپولیس دیدیم و مسلماً به زودی زود در استقلال هم شاهدش خواهیم بود. فعلاً چراغ اول را بازیکنان پرسپولیس روشن کرده‌اند.
