سوره «نبأ» یا «عمّ» و یا «تسائل» هفتاد و هشتمین سوره و از سوره‌های مکی قرآن است. این سوره آغازگر جزء سی‌ام کتاب آسمانی مسلمانان است.
به همین دلیل این جزء را «عم جزء» هم نامیده‌اند. این سوره را به این دلیل نبأ می‌نامند که آیه دوم آن از «نبأ عظیم» سخن می‌گوید.
سوره نبأ از روز قیامت و حوادث آن سخن می‌گوید و جایگاه و حالات گنهکاران و نیکوکاران در آن روز را توصیف می‌کند.
از آیات مشهور آن، آیات ۳۱ به بعد است که سرگذشت «متقین» را در قیامت بیان می‌کند. در روایات، مراد از متقین در این آیه امیرالمومنین(ع) معرفی شده است. در فضیلت تلاوت سوره نبا آمده است، هر کس آن را بخواند و حفظ کند، زمان حساب او در قیامت (چنان سریع انجام می‌شود که) به مقدار خواندن یک نماز خواهد بود.
متن سوره نبأ همراه با ترجمه
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
عَمَّ یَتَسَاءَلُونَ ﴿۱﴾
درباره چه چیز از یکدیگر مى پرسند (۱)
عَنِ النَّبَإِ الْعَظِیمِ ﴿۲﴾
از آن خبر بزرگ (۲)
الَّذِی هُمْ فِیهِ مُخْتَلِفُونَ ﴿۳﴾
که در باره آن با هم اختلاف دارند (۳)
کَلَّا سَیَعْلَمُونَ ﴿۴﴾
نه چنان است به زودى خواهند دانست (۴)
ثُمَّ کَلَّا سَیَعْلَمُونَ ﴿۵﴾
باز هم نه چنان است بزودى خواهند دانست (۵)
أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا ﴿۶﴾
آیا زمین را گهواره اى نگردانیدیم (۶)
وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا ﴿۷﴾
و کوه‌ها را [چون]میخهایى [نگذاشتیم](۷)
وَخَلَقْنَاکُمْ أَزْوَاجًا ﴿۸﴾
و شما را جفت آفریدیم (۸)
وَجَعَلْنَا نَوْمَکُمْ سُبَاتًا ﴿۹﴾
و خواب شما را [مایه]آسایش گردانیدیم (۹)
وَجَعَلْنَا اللَّیْلَ لِبَاسًا ﴿۱۰﴾
و شب را [براى شما]پوششى قرار دادیم (۱۰)
وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشًا ﴿۱۱﴾
و روز را [براى]معاش [شما]نهادیم (۱۱)
وَبَنَیْنَا فَوْقَکُمْ سَبْعًا شِدَادًا ﴿۱۲﴾
و بر فراز شما هفت [آسمان]استوار بنا کردیم (۱۲)
وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا ﴿۱۳﴾
و چراغى فروزان گذاردیم (۱۳)
وَأَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجًا ﴿۱۴﴾
و از ابرهاى متراکم آبى ریزان فرود آوردیم (۱۴)
لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَنَبَاتًا ﴿۱۵﴾
تا بدان دانه و گیاه برویانیم (۱۵)
وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا ﴿۱۶﴾
و باغهاى در هم پیچیده و انبوه (۱۶)
إِنَّ یَوْمَ الْفَصْلِ کَانَ مِیقَاتًا ﴿۱۷﴾
قطعا وعدگاه [ما با شما]روز داورى است (۱۷)
یَوْمَ یُنْفَخُ فِی الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا ﴿۱۸﴾
روزى که در صور دمیده شود و گروه گروه بیایید (۱۸)
وَفُتِحَتِ السَّمَاءُ فَکَانَتْ أَبْوَابًا ﴿۱۹﴾
و آسمان گشوده و درهایى [پدید]شود (۱۹)
وَسُیِّرَتِ الْجِبَالُ فَکَانَتْ سَرَابًا ﴿۲۰﴾
و کوه‌ها را روان کنند و [چون]سرابى گردند (۲۰)
إِنَّ جَهَنَّمَ کَانَتْ مِرْصَادًا ﴿۲۱﴾
[آرى]جهنم [از دیر باز]کمینگاهى بوده (۲۱)
لِلطَّاغِینَ مَآبًا ﴿۲۲﴾
[که]براى سرکشان بازگشتگاهى است (۲۲)
لَابِثِینَ فِیهَا أَحْقَابًا ﴿۲۳﴾
روزگارى دراز در آن درنگ کنند (۲۳)
لَا یَذُوقُونَ فِیهَا بَرْدًا وَلَا شَرَابًا ﴿۲۴﴾
در آنجا نه خنکى چشند و نه شربتى (۲۴)
إِلَّا حَمِیمًا وَغَسَّاقًا ﴿۲۵﴾
جز آب جوشان و چرکابه اى (۲۵)
جَزَاءً وِفَاقًا ﴿۲۶﴾
کیفرى مناسب [با جرم آنها](۲۶)
إِنَّهُمْ کَانُوا لَا یَرْجُونَ حِسَابًا ﴿۲۷﴾
آنان بودند که به [روز]حساب امید نداشتند (۲۷)
وَکَذَّبُوا بِآیَاتِنَا کِذَّابًا ﴿۲۸﴾
و آیات ما را سخت تکذیب میکردند (۲۸)
وَکُلَّ شَیْءٍ أَحْصَیْنَاهُ کِتَابًا ﴿۲۹﴾
و حال آنکه هر چیزى را برشمرده [به صورت]کتابى در آورده ایم (۲۹)
فَذُوقُوا فَلَنْ نَزِیدَکُمْ إِلَّا عَذَابًا ﴿۳۰﴾
پس بچشید که جز عذاب هرگز [چیزى]بر شما نمى افزاییم (۳۰)
إِنَّ لِلْمُتَّقِینَ مَفَازًا ﴿۳۱﴾
مسلما پرهیزگاران را رستگارى است (۳۱)
حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا ﴿۳۲﴾
باغچه ها و تاکستان‌ها (۳۲)
وَکَوَاعِبَ أَتْرَابًا ﴿۳۳﴾
و دخترانى همسال با سینه هاى برجسته (۳۳)
وَکَأْسًا دِهَاقًا ﴿۳۴﴾
و پیاله هاى لبالب (۳۴)
لَا یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا وَلَا کِذَّابًا ﴿۳۵﴾
در آنجا نه بیهوده اى شنوند و نه [یکدیگر را]تکذیب [کنند](۳۵)
جَزَاءً مِنْ رَبِّکَ عَطَاءً حِسَابًا ﴿۳۶﴾
[این است]پاداشى از پروردگار تو عطایى از روى حساب (۳۶)
رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا الرَّحْمَنِ لَا یَمْلِکُونَ مِنْهُ خِطَابًا ﴿۳۷﴾
پروردگار آسمان‌ها و زمین و آنچه میان آن دو است بخشایشگرى که کس را یاراى خطاب با او نیست (۳۷)
یَوْمَ یَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِکَةُ صَفًّا لَا یَتَکَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَقَالَ صَوَابًا ﴿۳۸﴾
روزى که روح و فرشتگان به صف مى ایستند و [مردم]سخن نگویند مگر کسى که [خداى]رحمان به او رخصت دهد و سخن راست گوید (۳۸)
ذَلِکَ الْیَوْمُ الْحَقُّ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ مَآبًا ﴿۳۹﴾
آن [روز]روز حق است پس هر که خواهد راه بازگشتى به سوى پروردگار خود بجوید (۳۹)
إِنَّا أَنْذَرْنَاکُمْ عَذَابًا قَرِیبًا یَوْمَ یَنْظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ یَدَاهُ وَیَقُولُ الْکَافِرُ یَا لَیْتَنِی کُنْتُ تُرَابًا ﴿۴۰﴾
ما شما را از عذابى نزدیک هشدار دادیم روزى که آدمى آنچه را با دست خویش پیش فرستاده است بنگرد و کافر گوید کاش من خاک بودم (۴۰)
