حضرت علی بن موسی الرضا (ع) در رساله ذهبیه فرموده اند: در حالی که هنوز گرسنگی باقی و میل و اشتها برقرار است، دست از غذا خوردن بردار که این چنین غذا خوردن برای بدن و معده نیکوتر است، برای عقل پاکیزه‌تر و برای جسم مفید‌تر است.
میل و اشتهای حیوانات تابع مصالح آن‌ها است، یعنی حیوان به مقداری تمایل به غذا و چیز‌های دیگر پیدا می‌کند که برایش لازم و کافی است و به همین خاطر کمتر دچار مریضی می‌شود، بلکه می‌توان گفت: با تفکر و بررسی که در زندگی حیوانات شده است اگر حوادث خارجی برای آن‌ها پیش نیاید، اگر اهلی نشوند و آزادی آن‌ها به دست زور و فکر اشتباه بشر محدود نشود، هرگز مریض نمی‌شوند.
اما دایره تصورات و خیالات انسان، خیلی وسیع‌تر از واقعیات فعلی است، یعنی هر چیز را بیشتر از آنچه وجود دارد تصور می‌کند نیروی خیال و تصور او از مرز احتیاج و غریزه واقعی او تجاوز می‌کند و زیاد‌تر از آنچه مصلحت اوست می‌خورد و می‌نوشد.
انسان اگر از نورانیت عقل کمک نگیرد و با اتکاء به غریزه مشغول غذا خوردن شود، مرتبا دچار رنج و بیماری می‌شود.
شگفت‌تر آنکه عقل هم می‌تواند قضاوت صحیح داشته باشد که معده خالی است و مزاج از سلامتی منحرف نشده باشد.
