یکی از آموزه‌های امیدبخش در گنجینه قرآنی و روایی ما مسأله شفاعت و دستگیری اهل بیت (ع) است. ما مومنان و شیعیان هر کدام به نحوی نیازمند و محتاج نیم‌نگاهی از سوی حضرات معصومین (ع) هستیم و این امر پیوسته یکی از درخواست‌ها و دعاهای همیشگی به درگاه الهی است. پیامبر اکرم (ص) در احادیث متعددی محبت و دوستی با اهل بیت (ع) و عدم سبک شمردن نماز و ... را زمینه‌ای برای شفاعت و دستگیری در روز قیامت اعلام کرده و در مقابل ما را از انجام اعمالی که مانع این شفاعت می‌شود پرهیز داده‌اند.
در این میان خداوند متعال برای حضرت زهرا (س) کسی که فرزندشان امام حسن عسکری درباره ایشان فرمود: «نحن حجج الله علی خلقه و جدّتنا فاطمة حجة الله علینا؛ ما حجت‌های خدا بر مخلوقین هستیم و جدّ ما حضرت فاطمه (س) حجت بر هستند»، جایگاه ویژه‌ای برای شفاعت از محبان و دوستدارانشان درنظر گرفته است.
حضرت فاطمه زهرا (س) در حدیثی امیدبخش و مژده‌آفرین چنین می‌فرماید:
«إذا حُشِرتُ یَومَ القِیامَةِ أشفَعُ عُصاةَ اُمَّةِ النَّبِیِّ صلی الله علیه و آله؛
آنگاهکه در روز قیامت برانگیخته شوم، گناهکاران امّت پیامبر اسلام را شفاعت خواهم کرد». (إحقاق الحقّ، ج 19، ص 129)
