به گزارش افکارنیوز ، وقتی خدا را حاضر و ناظر بر اعمال خویش بشناسیم و هیچ جایی را خلوت ندانیم و باور کنیم که در محضر او پیدا و پنهان، روز و شب و ...فرقی ندارد و علم او بر همه چیز و همه کس، محیط است.
این شناخت، عامل مهمّی در بازداشتن بندگان از خلافها و معصیت هاست. وقتی ما به خاطر حفظ آبروی خویش، در نزد دیگران کار بد نمی کنیم، چگونه راضی می شویم که آبرویمان نزد خدا برود؟ مگر او نمی بیند؟
1) حیا از خداوند، که آگاه و بصیر است.
2) حیا از پیامبر (ص) که اعمال ما بر او عرضه می شود.
3) حیا از فرشتگان، که کارهای نیک و بد ما را می نویسند.
4) حیا از خودمان
5) حیا از مردم و همسایگان و افراد دیگر.
«اَلَم یَعلَم بِاَنَّ اللهَ یَری؟»
آیا نمی دانست که خداوند، می بیند؟
هر چه حیا و شرم انسان بیشتر باشد، گناهش کمتر خواهد شد....
منبع : حکمت های کاظمی،جواد محدثی
