مى خوانیم که مشرکان عرب، فرشتگان را، دختران خدا مى پنداشتند («وَ یجْعَلُونَ للَّهِ الْبَنَتِ سبْحَنَهُ وَ لَهُم مَّا یَشتهُونَ») یا بدون ذکر انتساب به خداوند آنها را از جنس زن مى دانستند، در سوره زخرف آیه 19 مى خوانیم «و جعلوا الملائکة الذین هم عباد الرحمن اناثا»: فرشتگان را که بندگان خدا هستند زن مى پنداشتند و در سوره اسراء آیه 40 مى فرماید: «ا فاصفاکم ربکم بالبنین و اتخذ من الملائکة اناثا: آیا خداوند به شما پسرانى داده و از فرشتگان ، دخترانى انتخاب کرده است ).
این پندار ممکن است بقایاى خرافاتى باشد که از اقوام گذشته به عرب جاهلى رسیده بود، و نیز ممکن است به خاطر این بوده که فرشتگان از نظرها مستورند و این صفت بیشتر در زنان وجود داشت، و لذا به گفته بعضى اینکه عرب، شمس (خورشید) را مؤ نث مجازى و قمر (ماه ) را مذکر مجازى مى گوید به خاطر این است که قرص آفتاب در میان نور خیره کننده اش آنچنان پوشیده است که نگاه کردن به آن آسان نیست در حالى که قرص ماه کاملا نمایان است. این احتمال نیز وجود دارد که لطافت وجود فرشتگان، سبب این توهم شده بود چرا که زن نسبت به مرد جنس لطیف ترى است.
و به هر حال این یک خرافه و پندار غلط قدیمى است که متاسفانه هنوز رسوبات آن در اعماق فکرى بعضى دیده مى شود و حتى در ادبیات زبانهاى مختلف نیز وجود دارد، از جمله اینکه هنگامى که یک زن خوب را مى خواهند توصیف کنند فرشته اش مى گویند، و عکسهائى که از فرشتگان مى اندازند غالبا به صورت زن است در حالى که فرشتگان اصولا جسم مادى ندارند که مرد و زن و مذکر و مؤ نث داشته باشند.
منبع:
تفسیر نمونه ج11 ص269و270
