دعا» از جمله رفتارهای زیبایی است که اهل بیت(ع) آن را به ما آموختند و حتی می‌توان از آن باتعبیر سلاح مومننام برد که در بسیاری اوقات با دعا کردن ـ با توجه و اخلاص ـ به سرعت بسیاری از ناجوری‌ها و معضلات پس زده می‌شود و گشایش‌هایی نیز ایجاد می‌شود. این عمل به قدری اهمیت دارد که خداوند در آیاتی از قرآن به صورت مستقیم و غیر مستقیم انسان‌ها را دعوت به انجام آن کرده است. به عنوان نمونه، در بخشی از آیه 60 سوره غافر می‌فرماید: «وَ قَالَ رَبُّکُمُادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ؛ پروردگارتان گفت بخوانید مرا تا برای شمااستجابت کنم».
امام سجاد (ع) در حدیثی در اهمیت مسأله دعا و درخواست از خداوند متعال می‌فرماید:
«الدُّعاءُ یَدفَعُ البَلاءَ النّازِلَ وَ ما لَم یَنزِلْ»؛ دعا، بلای نازل شده و نازل نشده را دفع میکند. (الکافی، ج 2، ص 469، ح 5/ میزان الحکمة، ج 2، ص 870)
آن حضرت در حدیث دیگری می‌فرماید: «المُؤمِنُ مِن دُعائِهِ عَلی ثَلاثٍ: إمّا أن یُدَّخَرَ لَهُ و إمّا أن یُعَجَّلَ لَهُ و إمّا أن یُدفَعَ عَنهُ بَلاءٌ یُریدُ أن یُصیبَهُ»؛ مؤمن از دعای خود یکی از سه نتیجه را می‌گیرد:
یا برایش ذخیره می‌شود، یا در دنیا برآورده می‌شود و یا بلایی که می‌خواست به او برسد از او برگردانده می‌شود. (تحف العقول، ص 280)
