سرویس مذهبی افکار- حضرت امام خمینی (ره) در مورد اثر قرائت ظاهری قرآن می فرمایند:
یکى از مکاید شیطان است که انسان متعبّد را تا آخر عمر به الفاظ قرآن سرگرم مى کند و از سرّ نزول قرآن و از حقیقت اوامر و نواهى و دعوت به معارف حقّه و اخلاق حسنه آن بکلّى غافل مى کند.
تازه بعد از پنجاه(سال) قرائت معلوم شود که از شدت تغلیظ و تشدید از صورت کلام بکلّى خارج شده و یک صورت غریبى پیدا کرده. بلکه مقصود آدابى است که در شریعت مطهره منظور شده است که اعظم و عمده آنها تفکّر و تدبّر و اعتبار به آیات آنست.
و معلوم است کسى که تفکّر و تدبّر در معانى قرآن کرد در قلب آن اثر کند و کم کم به مقام متّقین رسد اگر توفیق الهى شامل حالش شود.
فرزندم! با قرآن این بزرگ کتاب معرفت آشنا شو، اگر چه با قرائت آن، و راهى از آن به سوى محبوب باز کن و تصوّر نکن که قرائت بدون معرفت اثرى ندارد که این وسوسه شیطان است، آخر، این کتاب از طرف محبوب است براى تو و براى همه کس و نامه محبوب، محبوب است اگر چه عاشق و مُحِب، مفاد آنرا نداند و با این انگیزه حُبّ محبوب که کمال مطلوب است به سراغت آید و شاید دستت گیرد. ما اگر در تمام لحظات عمر به شکرانه اینکه قرآن کتب ما است به سجده رویم از عهده بر نیامده ایم.
در قرآن کریم این سرچشمه فیض الهى تدبّر کن هر چند صرف خواندن آن، که نامه محبوب است به شنونده محجوب آثارى دلپذیر دارد لکن تدبّر در آن انسان را به مقامات بالاتر و والاتر هدایت مى کند(افلا یتدبّرون القرآن ام على قلوب اقفالها).
و تا این قفل و بندها باز نگردد و به هم نریزد، از تدبّر هم آنچه نتیجه است حاصل نگردد.
از قرآن دور نیفتم، در این مخاطبه بین حبیب و محبوب و مناجات بین عاشق و معشوق اسرارى است که جز او و حبیبش کسى را بر آن راه نیست و امکان راه یافتن نیز نمى باشد.
خداوند تعالى از نور معرفت خودش که به وسیله قرآن القا شده است به ما هم بهره اى عنایت فرماید.
و خداى تبارک و تعالى از نور هدایت خودش نصیب همه ما بفرماید.
خورشید عرفان
