امام رضا (ع) استفاده از عطر را باعث انبساط روحی دانسته می‌فرماید: «چهار چیز است که دل را باز می‌کند و غم را از بین می‌برد: عطر زدن، عسل خوردن، سوارکاری و به سبزه نظر کردن» و نیز در توصیه‌ای دیگر به مردم می‌فرمایند: « برای مرد سزاوار نیست که استفاده هر روزه از بوی خوش را ترک کند پس اگر نتوانست، یک روز در میان و باز اگر نتوانست، در هر جمعه خود را خوشبو سازد و هیچگاه این عمل را رها نکند».
امام رضا (ع) در روایتی دیگر عطر زدن را از اخلاق انبیا دانسته می‌فرماید: «الطَیبُ من أخلاق الأنبیاء؛ خوشبو کردن، از اخلاق پیامبران است».
و در روایات دیگری نقل شده است که بوی خوش همواره از محل زندگی امام رضا(ع) پراکنده بود. در همین زمینه از یکی از کنیزان امام رضا(ع) نقل شده که آن حضرت به عود هندى بخور می‌کرد و بعد از آن گلاب و مشک به کار می برد.«حسن بن جهم» می‌گوید: حضرت رضا (علیه السّلام) از منزل خارج شد، بوى خوش بخور از آن جناب ساطع بود.
و در روایتی دیگر «حسن بن جهم» می‌گوید: خدمت امام رضا(ع) رسیدم، ظرفی نزد من آورد که در آن مشک بود. خطاب به من فرمود: از این مشک بردار و بر خود بمال. مقداری برداشتم و بر خود مالیدم. فرمود: مقداری دیگر بردار و بر گودی پایین گردن بمال.
امام رضا علیه السلام در توصیه‌ای پزشکی خطاب به «علی بن یقطین» که به امام رضا علیه السلام نوشته بود در سرم سردی سخت حس می‌کنم به طوری که اگر بادی بوزد کم می‌ماند غش کنم. در پاسخ نوشتند: پس از غذا عنبر و زنبق را به بینی بکش انشاء الله نجات پیدا می‌کنی.
همچنین امام رضا(ع) ضمن توصیه به استفاده پیوسته از بوی خوش و فرستادن صلوات به هنگام عطر زدن فرمود: (کانَ یَعرِفُ مَوضِعَ سُجُودِ اَبِی‌عَبدِالله به طیبِ رِیحَه) جایگاه سجده امام صادق علیه‌السلام از بوی عطر آنجا شناخته می‌شد.
