برآورنده حاجت ها و قاضی الحاجات خداوند متعال است. پیامبران و ائمه و صلحا و شهدا باب الحوایج اند، چون این بزرگواران به جهت قربی که نزد خدا دارند، اگر ما خدا را به حق اینان بخوانیم و از خدا حاجت بخواهیم و یا از روح بلند این بزرگواران بخواهیم که برای ما دعا کنند و از خدا بخواهند حاجات ما روا شود، ممکن است به نتیجه برسیم و این عمل اشکالی ندارد.
این مطلب اختصاص به برخی از اولیای خدا ندارد تمامی آن بزرگواران و ائمه دارای این مقام هستند، زیرا از یک نظر همه ائمه اطهار و اولیاء الهی و فرزندان صالح آنان، باب الحوائج اند و وسیله تقرّب به خداوند و موجب گشایش گره های زندگی هستند و اگر امامان معصوم، هر کدام به اسم خاص شهرت پیدا کرده اند، به لحاظ مناسبت هایی بوده که آن اسامی مبارک در آن تجلّی نموده و ظهور پیدا کرده است. چنانکه از حکمت دعای توسل این چنین استفاده می شود که هر مشکل و حاجتی را باید به یکی از ائمه ـ علیهم السلام ـ متوسل شد.
همانگونه که درباره خداوند نیز چنین است که انسان مریض به اسم شافی و انسان بدهکار به اسم غنی و انسان گناهکار به اسم غفور خداوند توسل جسته و او را به آن یاد می کنند؛ به همین جهت در راه توفیق طاعت الهی و تقرّب به خداوند مستحب است به اسم مبارک رسول اکرم(ص) فاطمه زهرا ـ سلام الله علیها ـ و دو فرزند آن، امام حسن و امام حسین(ع)توسل جست (۱) و انسان گرفتار، دردمند و مریض به اسم مبارک امام کاظم (ع)توسل یابد و...
پس آنچه که امام کاظم(ع) به آن شهرت یافته است، از این باب بوده است که بسیاری که به گرفتاری و مشکلات مبتلا بوده اند و دست بشری قادر به گره گشائی آن ها نبوده است، به آن امام متوسل شده و آن حضرت نیز در پیشگاه خداوند از آنان شفاعت کرده و در نزد باری تعالی مقبول واقع شده است و از این جهت رفع مشکل شده و آن حضرت به باب الحوائج شهرت یافته است وگرنه دلیل خاص و یا روایتی به دست نیامده که لقب باب الحوائج را برای آن حضرت ذکر نموده باشد.
در مورد حضرت اباالفضل(ع) نیز دلیل خاصی وارد نشده است که آن حضرت ملقب به باب الحوائج باشد و عباس(ع) در اثر فداکاریهایی که در راه اسلام داشته، به خدا تقرب جسته است و هرگاه که رو به سوی خدا داشته و برای گرفتاران شیعیان آل محمد(ص) و یا غیر از آن، طلب شفاعت کرده در پیشگاه خداوند مقبول واقع شده و از آن پس به باب الحوائج معروف گردیده است.
پس ما دلیل خاصی بر اینکه لقب این دو بزرگوار باب الحوائج باشد بدست نداریم و این لقبی است که ارادتمندان به ایشان داده اند.
پس همه امامان معصوم باب رحمت الهی و واسطة فیض میان خداوند و مخلوقات اند و به همان دلیل که می توان به امام کاظم (ع)باب الحوائج گفت برای سائر ائمه(ع) نیز می توان این لقب را بکار برد.(۲)
پی نوشت:
۱. ملکی تبریزی، آقاجواد، المراقبات فی اعمال السنّة، چاپ تبریز، (قدیم)، ص ۳۰.
۲. اشتهاردی، محمد، سوگنامه آل محمد (ص) ، انتشارات کتابخانه مرعشی، ص۴۹۷.
