در روایتی امام صادق(ع) به نقل از پدرشان می‌فرماید: «علی (ع) در اولین بارانی که در هر سال می‌بارید در زیر آن قرار می‌گرفت تا سر و ریش و لباسش خیس می‌شد، وقتی از حضرت می‌خواستند زیر سقف یا سایبانی، برای پرهیز از خیس شدن، بروند، می‌فرمود: این آبی است که به عرش خداوند نزدیک است.»
همچنین در منابع اسلامی توصیه شده است هنگام بارش باران این دعا قرائت شود: «الحمد للَّه الّذی ینزل الغیث من السّماء، و ینشر رحمته لعباده، اللّهمّ ولَکَ الْحَمْدُ عَدَدَ کُلِّ مَلَکٍ فِی السَّماءِ، وَلَکَ الْحَمْدُ عَدَدَ کُلِّ قَطْرَةٍ نَزَلَتْ مِنَ السَّماءِ، وَلَکَ الْحَمْدُ عَدَدَ کُلِّ قَطْرَةٍ فِی الْبِحارِ، وَلَکَ الْحَمْدُ عَدَدَ ما فی جَوْفِ الْاَرَضینَ وَاَوْزانِ مِیاهِ الْبِحارِ، وَلَکَ الْحَمْدُ عَدَدَ ما عَلى وَجْهِ الْاَرْضِ، وَلَکَ الْحَمْدُ عَدَدَ ما اَحْصى کِتابُکَ، وَلَکَ الْحَمْدُ عَدَدَ ما اَحاطَ بِهِ عِلْمُکَ. وَلَکَ الْحَمْدُ عَدَدَ الْوَرَقِ وَالشَّجَرِ وَالْحَصى، وَالنَّوى وَالثَّرى، وَلَکَ الْحَمْدُ عَدَدَ الْاِنْسِ وَالْجِنِّ، وَالْبَهائِمِ وَالسِّباعِ وَالْهَوامِّ، حَمْداً کَثیراً طَیِّباً مُبارَکاً فیهِ، کَما تُحِبُّ رَبَّنا وَتَرْضى، وَکَما یَنْبَغی لِکَرَمِ وَجْهِکَ وَعِزِّ جَلالِکَ مِنَ الْحَمْدِ مُبارَکاً فیهِ اَبَداً».
هر ستایشی مخصوص خداوندی است که باران را از آسمان نازل کرده و رحمتش را بر مردم می‌گستراند. خداوندا، سپاس تو را به تعداد هر قطره باران که از ابتدا تاکنون نازل شده و به تعداد هر قطره که در آینده از آسمان نازل خواهدشد، خداوندا، این بارش را فراوان و گوارا و بارانی سودمند و مناسب قرار ده، برکت را در اول و آخر آن، آغاز و انجامش، محل نزول و محل جریانش، و محل فرو رفتن آن و محل گرد آمدنش، و آنچه بر آن می‌روید و به وسیله آن رشد می‌کند، قرار ده. و آن را به سبب رحمت خود موجب امنیت و تندرستی و فرجام نیک قرار ده، ای مهربانترین مهربانان». (منبع: طبرسی، الآداب الدینیة للخزانة المعینیة / ترجمه عابدی، ص ۲۵۵).
در خصوص اجابت دعا هنگام بارش باران نیز امام صادق (ع) فرمودند: سه وقت است که در آن، حجاب و مانعی از جانب خداوند برای استجابت دعا نیست: دعا بعد از نماز واجب، هنگام فرود آمدن باران، ظاهر شدن نشانه‌اى از نشانه‌هاى قدرت پروردگار در زمین که بر خلاف طبیعت و عادت باشد.
