در سخنرانی های حجت و الاسلام و المسلمین علیرضا پناهیان با موضوع «راه های رسیدن به حال خوش معنوی و نشاط زندگی» آمده است:
برای رسیدن به شادی سطحی معمولاً نیاز به تلاش و زحمت زیاد نیست و راحت به‌دست می‌آید؛ مثلاً با جُک گفتن، کف و سوت زدن و خندیدن. ولی آدم با اینها حقیقتاً شاد نمی‌شود بلکه فقط موقتاً غم‌هایش را فراموش می‌کند.
رسیدن به شادی عمیق سخت است اما چند اثر مهم دارد: انگیزه، انرژی و قدرت آدم را برای کار و فعالیت خیلی زیاد می‌کند، به حدّی که می‌تواند ۱۰ برابر کار کند، فکر کند و دیرتر خسته شود. همچنین دقت، تمرکز و قدرت فهم و تحلیل آدم، خیلی بالا می‌رود.
اگر باور کنیم زحمتی که برای رسیدن به شادی عمیق می‌کشیم، چقدر فایده و لذت به‌همراه دارد، زحمتش را قبول می‌کنیم مثل جوانی که به شوق تماشای شهرآورد حاضر است از راه دور بیاید و حتی یک شب در شرایط سخت بیرون ورزشگاه بخوابد تا مسابقه را ببیند.
اگر نشاط عمیق می‌خواهی باید مدتی، یک سختی‌هایی را تحمل کنی؛ اصلاً فلسفۀ تمام سختی‌های دین همین است. دین راهنمای به‌دست آوردن شادی عمیق است و تمام برنامۀ دین، دستورات، عبادت‌ها و ریاضت‌ها برای همین است.
دین نمی‌گوید: «تا روز قیامت سختی بکش تا آنجا به تو نشاط و شادی عمیق بدهم!» نه؛ در همین دنیا به تو شادی عمیق می‌دهد. شما آدم‌های خوش‌دین را نگاه کنید که چقدر سرزنده و بانشاط هستند! اینها تمام غم‌ها را در دل‌شان نابود کرده‌اند؛ هرچند شاید نشاط اینها در ظاهر، خیلی مشخص نباشد.
