حجت‌الاسلام محمدجواد حاج علی‌اکبری رئیس مرکز رسیدگی به امور مساجد، اظهار داشت: هر فردی با تناسب به مکان، زمان، شرایط، سن و موقعیت خود می‌تواند با محاسبه مؤمنانه و چشم تقوایی خطاها و کمبودهای خود را بیابد و برای آنها از خداوند طلب پوزش کند. این عذرخواهی، همان توبه جامع است که انسان را به مرحله عصمت و مصونیت از گناه نزدیک می‌کند. و این توبه جامع همان توبه نصوح است.
حاج علی اکبری در ادامه با ذکر توضیحی درباره ارکان توبه حقیقی، تصریح کرد: توبه حقیقی از نظر برخی دو رکن؛ یعنی پشیمانی و تصمیم بر عدم ارتکاب مجدد دارد اما به اعتقاد ما توبه یک رکن دارد و آن پشیمانی است. اما همین پشیمانی درجات مختلفی دارد و درجه عالی آن، زمانی است که شما در موقعیتی قرار می‌گیرید که از نظر روحی و روانی تصور انجام آن گناه را نیز نمی‌کنید و این یعنی همان مصونیت و عصمتی که تأکید کردیم.
وی ادامه داد: پشیمانی حقیقی و تمام عیار زمانی اتفاق می‌افتد که انسان به بصیرت کاملی از گناه و آسیب آن برسد. در این صورت آن توبه کامل است که دیگر امکان بازگشت ندارد و اگر انسان موفق شد چنین توبه ای کند، محبت خاص پروردگار شامل حال او می‌شود. پس از این صحبت است که امام سجاد(ع) خداوند را با صفت زیبای «دوستدار توبه کنندگان» خطاب می‌کند و دعا را به پایان می‌برد.
رئیس مرکز رسیدگی به امور مساجد سپس درباره دلایل محبت خاص خداوند متعال به توبه کنندگان صحبت کرد و گفت: توبه مسبوق به گناه است. حال چطور می‌شود فردی گناهکار توبه کند و مورد توجه و محبت خاص خداوند نیز قرار گیرد؟ علاوه بر اینکه رحمت خدا شامل حال او شده، گناهش پاک شود و به جای آن نیز حسنه‌ای برایش نوشته شود؟ عامل اصلی محبت خاص خدا چیست؟
وی سپس به بیان نتایج حاصل از تحقیقات خود در این خصوص پرداخت و اظهار داشت: دلیل اصلی این محبت خاص، نداشتن «عجب» یا به تعبیر دیگر «خود را بی عیب و نقص دیدن» از سوی توبه کننده است.
این کارشناس مذهبی در توضیح بیشتر این مسئله گفت: فردی که توبه حقیقی کرد و نسبت به گناه خود به معرفت رسید، هیچ گاه خود را نمی‌بخشد و تا پایان عمر، سرش پایین است؛ از خداوند انتظار و توقع بخشش دارد اما از سوی دیگر از خود نیز نمی تواند بگذرد و تا پایان عمر خود را گناهکار می بیند. در نتیجه هیچ وقت گرفتار گناه «عجب» نمی شود.
وی تأکید کرد: «عجب» برای بسیاری از افرادی که به تصور خود کار حسنه می کنند، پیش می‌آید؛ حتی برای امثال ما روحانیون هم می‌تواند اتفاق بیافتد. مثلاً وقتی که وارد محراب می‌شویم، پیش خود بگوییم: چه جمعیتی برای نماز خواندن پشت سر ما به مسجد آمد. درحالی که اگر گرفتار این گناه شویم، دیگر تمام است و این گناه بنا بر روایات همه حسنات را می‌سوزاند.
حاج علی‌اکبری با تأکید بر اینکه «عجب»، قله حماقت است، افزود: در ترازوی عدل خداوند، گناهی که در انسان تولید پشیمانی کند بهتر از آن حسنه‌ای است که سبب «عجب» شود و همین مسئله دلیل حقیقی محبت خاص خداوند به توبه کنندگان است.
