هر نعمتی که خداوند به ما داد در قبال آن مسئولیتی از ما می خواهد به عبارت دیگر انسان در قبال نعمتهایی که خداوند به او داده است مسئولیت دارد و از انسان درباره آن نعمتها سوال می شود.
طبق بیان قرآن کریم ما «مسئول» هستیم و گوش و حنجره و دست ما «مسئولٌ عنه»! این مساله قابل درک است؛ «إِنَّ السَّمْعَ وَالْبَصَرَ وَالْفُؤَادَ کُلُّ أُولَئِکَ کَانَ عَنْهُ مَسْئُولًا» اما درک این مطلب که در سوره اسرا می فرماید ما در قبال «دل» خود نیز مسئولیم دشوار است.
دین برای ما نامحرم نیست، دین محرم ماست! ما یک صدای آشنایی در درون خود داریم، این صدا را یک وقتی شنیده ایم، مثال معروفی در عرب هست که می گوید «گاهی گوش قبل از چشم عاشق می شود»!
بهترین نعمت در میان نعمت های الهی نعمت ولایت است، ما فرزندان علی(ع) و پیامبر(ص) هستیم و آنها ما را به فرزندی قبول کردند؛ «انا و علی ابوا هذه الامة»، لذا همانطور که صدای مادر برای کودکی که در مهد کودک مشغول بازی است صدای آشناست و با وجود سرو صداهای بسیار و شیرین بودن بازی، باز هم جذب صدای مادر می شود، صدای ائمه(ع) نیز برای جان ما آشناست. لذا خداوند می فرماید من شما را لوح نانوشته خلق نکردم!
همه انسانها از عدالت، زیبایی و عطر خوش لذت می برند، این لذت ها یاددادنی نیست، اینها در فطرت بشر به ودیعه نهاده شده است، پیامبران آمدند تا این ذخایر و معادن را از درون بشر شکوفا کنند؛ «فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها».
باید آثار شما دلپذیر باشد و نه تنها گوش پذیر! آثار دلپذیر می ماند، مانند اذان مرحوم موذن زاده و مرحوم آقاتی، و برخی خوانندگان که آثار فاخری ارائه کرده اند، اینها ماندگار است چون فطرت، مشترک میان همه انسانهاست لذا اگر آثار هنری ارائه کنید که با ساختار خلقت انسانها هماهنگ باشد این آثار ماندگار خواهد شد.
دیدار با جناب آقایان سید محمد معتمدی و بهروز شعیبی دو تن از هنرمندان جوان کشور
۹۶/۰۸/۲۹
