آیت‌الله محمد تقی بهجت گفتند: بوده‌اند کسانی که اگر معصیت یا خلافی از آن‌ها صادر می‌شد یا غذای ناپاکی می‌خوردند، متوجه می‌شدند و می‌گفتند: «تاریک شدیم، حجابی حاصل شد»، و یا می‌گفتند: «غذای خانه فلانی به ما می‌سازد»؛ بعد معلوم می‌شد که آن‌ها از صلحا بوده‌اند، و وقتی طعام افراد لااُبالی را می‌خوردند، خون دفع می‌کردند.
ایشان بیان نمودند: اگر کسی پیگیری کند و در فکر این شود که در اعمال و اقوال مراقب باشد و گفتار و کردار خود را نگاه کند که چه می‌کند و معاصی و مسامحه کاری‌ها و سهل انگاری‌هایی را که از او سر زده، هر روز حساب کند، عیوب و نقایص خود را با عینک مراقبه و دقت و محاسبه تشخیص می‌دهد و می‌بیند. اما اینکه آن‌چه را که تقصیر نموده‌ایم، انجام دهیم یا تدارک نکنیم، حسابش جدا است.
آیت‌الله بهجت در پایان گفتند: آقایی را دیدم که اهل مراقبه بود، هرگاه نماز مغرب را به اندازه‌ای که هوا تاریک شود، به تأخیر میانداخت ناراحت می‌گشت، یا اینکه برای وضو نماز شب موفق نمی‌شد، و یا وقتی حیوانات به حمله می‌کردند، می‌گفت: «این حیوانات می‌گویند چرا نماز را به تأخیر انداختی! باید انسان مراقب اعمالش باشد، تا نتایج و آثار خوب و بد آن‌ها را ببیند.
